Dag 13 van de reis al weer. Is dag 12 helemaal overgeslagen? Uiteraard niet, maar er zijn geen foto’s van die dag en het verhaal valt in 1 alinea wel samen te vatten. Dag 12 was een lange reisdag van de Llanos naar de stad Ciudad Bolívar op de zuidelijke oever van de rivier de Orinoco. Het is zo ongeveer de poort naar zowel de Orinocadelta bij de kust als naar het Amazonegebied. De reis van vele uren naar deze stad begon met de vlakke landschappen van Llanos en daarna meer beboste gebieden. Onderweg nog een oversteek van een rivier met een pont, waar ik dus genadeloos door mijn enkel ging. Eind van de middag in Ciudad Bolívar dus maar even naar een apotheek voor de nodige bandages, smeersels en pijnstillers. En dan maar hopen dat het het programma voor de komende dagen niet in de war gooit. In de stad behalve nog een diner niets gedaan. Vroeg naar bed, het was een vermoeiende dag.
In ochtend was het een kwestie van vroeg op en na het ontbijt met een klein rugzakje voor twee dagen op pad. Een deel van onze groep (waaronder dus ikzelf) werd afgezet bij het kleine vliegveldje van de stad, waar we verdeeld over een paar hele kleine vliegtuigjes. Deze vliegtuigjes zouden ons naar het Canaima National Park vliegen. Na het opstijgen eerst nog een uitzicht over de stad, maar al snel was het alleen nog maar groen. Eerst nog vlak land met wat landbouw, maar later vooral jungle met meanderende riviertjes. Net voor de landing een soort van ‘tafelbergen’, waartussen we daalden richting de (nog kleinere) luchthaven van Canaima. Net voor de landing nog een fantastisch uitzicht over een waterval en een paar tellen later stonden we aan de grond. Het eerste reisdeel voor vandaag zat er op.
Unesco meldt over het Canaima National Park het volgende: ‘Het Nationaal park Canaima beslaat 3 miljoen hectare in het zuidoosten van Venezuela langs de grens tussen Guyana en Brazilië. Ongeveer 65% van het park bestaat uit Tafelberg (tepui) formaties. De tepuis vormen een uniek biogeologisch geheel en zijn van groot geologisch belang. De steile kliffen en watervallen, waaronder ’s werelds hoogste (1.000 meter) vormen een spectaculair landschap. De fauna is divers en bestaat uit vogels, reptielen en amfibieën. Tevens zijn er zes soorten zoogdieren: de reuze miereneter, het reuzengordeldier, de reuze otter, de wilde hond, de kleine gevlekte kat en de margay.’
Met ’s werelds hoogste waterval wordt hier de Salto Angel bedoeld, ook bekend van de Disney-animatiefilm Up. Helemaal 1.000 meter hoog is hij niet, maar met 979 meter scheelt het niet veel. Deze waterval was het voornaamste doel van deze tweedaagse trip, maar om er te komen stond ons nog wel een paar uur varen te wachten. En nee, dan niet een comfortabel schip met zonnedek, restaurant en zwembad, maar gewoon houten boten. Wel gemotoriseerd, dat scheelt dan wel weer. Vanaf Canaima konden we aan boord en van daaruit gingen we op pad.
De boottocht ging eerst via een bredere rivier (Rio Carrao) en vervolgens via een smallere kreek (Rio Churun). Het eerste deel was lekker comfortabel, de boot voer lekker door en wij konden genieten van het uitzicht. Met de uren die we voeren werd het echter steeds spannender. Soms moesten we uit de boot om een stroomversnelling te passeren (terwijl de lege boot door de bootsman veilig naar de andere kant werd gebracht) en soms moest iedereen de boot uit om de boot door het ondiepe water over de keien op de bodem te duwen. Door de enkelblessure was ik de gelukkige die dan wel kon blijven zitten, al voel je je dan uiteraard wel wat schuldig.
Het landschap veranderde ook met de uren. Door de brede rivieren was de jungle eerst nog op flinke afstand, maar door de smalle kreek voelde je je steeds meer ingesloten in de jungle. Boven de bomen staken steeds vaker tafelbergen uit, die dus een hoogte kunnen hebben van wel 1.000 m. Wat een fantastisch mooie boottocht was dit. Zo halverwege de middag kregen we ineens een tafelberg in zicht waar het water van helemaal bovenaf naar beneden kletterde. Onze eerste kennismaking met de Salto Angel, we hadden de hoogste waterval ter wereld in het vizier. Vanaf daar nog een stuk varen tot we aankwamen bij een kamp langs de oever.
De Salto Angel was gespot, maar we wilden uiteraard nog wel naar de voet van de waterval. Om er te komen moesten we eerst worden afgezet naar de andere oever. Van daaruit is het over een aangelegd pad ongeveer drie kwartier lopen. De afstand is ‘slechts’ twee kilometer, maar door het hoogteverschil van ruim 200 meter en de vele boomwortels en andere hindernissen is het nog een pittige tocht. Zeker met een enkelblessure kun je er nog een half uur en een lading paracetamollen bij optellen. Maar ik moest en zou het proberen en heb het uiteindelijk op het tandvlees gehaald. Het was het echter zeker wel waard. Aan de voet van de waterval zie je pas echt hoe hoog deze is. Niet heel veel water (het was ook het droge seizoen), maar de hoogte is echt imposant. Na de nodige foto’s weer de afdaling terug naar de kreek (en een ‘lift’ terug naar het kamp aan de overkant).
Het kamp was heel erg basic. Veel meer dan een afdak met hangmatten kan het niet worden genoemd. De kreek is de plek om op te frissen en badderen en verder is er eigenlijk niets. Ook op deze verlaten plek kregen we weer een fantastisch maal voorgeschoteld en bij wat licht van kaarsen en lantaarns werd deze mooie dag nog nabesproken. Tijd om te gaan slapen. In een hangmat met het geluid van de jungle, dat is voor mij de makkelijkste plek om heerlijk in slaap te vallen.
Reactie plaatsen
Reacties