Ruim 250 kilometer en volgens de routeplanner toch zeker wel zo’n 5 uur rijden, we hadden vandaag een flinke reisdag voor de boeg. Eindbestemming voor de dag was namelijk Tena, een stadje in het midden van het land. Deze plaats telt zo’n 20.000 inwoners en ligt aan de rand van het Amazonewoud. Nog wel gelegen op zo’n 600 meter hoogte, dus we zouden ook nog eens flink gaan afdalen. Waarom Tena? Dit stadje staat bekend als de poort naar de Amazone. In een omgeving van groene heuvels met meerdere watervallen ook de plek om actief te gaan doen: lekker veel hiken of bijvoorbeeld raften. We waren benieuwd.

Maar eerst dus nog een lange reisdag, maar onderweg gelukkig ook nog wel tijd voor wat leuks. De eerste stop was er eentje die goed was voor het welzijn: een heerlijke spa. Net ten oosten van Quito, op een hoogte van 3.250 meter in het Andes gebergte, ligt namelijk het dorp Papallacta. Twee kilometer buiten dit dorp ligt de Termas de Papallacta, precies op onze prachtige route naar Tena in het Amazone regenwoud. Hier zijn thermale baden en warmwaterbronnen, tijd dus voor een stop. Het weer was best fris, we zaten op deze hoogte opgesloten in de nevels en wolken. Snel dus maar omkleden en lekker in het warme bad. Het complex maakt onderdeel uit van een hotel, dus er waren prima voorzieningen. Kleedhokjes, toiletten douches en kluisjes, alles prima geregeld. Ook waren er prima zwembaden gebouwd die werden gevuld met het vulkanisch opgewarmde water. Vanuit het warme bad uitzicht op de groene heuvels, terwijl je de wilde rivier vlak langs het complex kon horen bulderen. Nadat we na een uurtje wel weer klaar waren om te vertrekken, hadden we nog wel even tijd om langs de oever van deze rivier te gaan kijken. Nog wat extra mooie plaatsjes dus. Daarna was het toch echt wel tijd om te vertrekken. In het warme busje kakte iedereen vervolgens goed in, het warme bad had iedereen best wel wat rozig gemaakt.

We verbleven twee nachten in Otavalo, dus er bleef hier nog een volle dag over om ook in de omgeving van het dorp nog wat bezienswaardigheden te gaan aandoen. Wij kwamen op twee te bezoeken plekken uit: een meer en een waterval. In de ochtend begonnen we bij het meer, de Laguna de Cuicocha. Dit beroemde kratermeer ligt ten noordwesten van Otavalo. Het ligt in het Cotacachi-Cayapas reservaat. Bij aankomst was er nog niets te zien van het meer, daarvoor moest eerst omhoog te worden gelopen naar de kraterrand. Dat was nog best steil omhoog, al was het slingerende pad breed en prima aangelegd met een verharding met keien. De hoogte (we zaten inmiddels op zo’n 3.100 meter hoog) zorgde er wel voor dat rustig aan gewandeld moest worden, we waren schijnbaar toch nog niet volledig aangepast.

Eenmaal boven was meteen duidelijk waarom het Cuicocha meer zo populair is, het uitzicht was werkelijk prachtig. Middenin het kratermeer twee eilandjes en verder uitzicht op de bergtoppen van Cotacachi (4.939 meter), Imbabura (4.630 meter) en Cayambe (5.790 meter) en vooral veel struiken die mooi in bloei stonden. Helaas waren we hier maar een uurtje, want ik had met alle plezier de volledige wandeling rond het kratermeer gemaakt. Ondanks dat er op de kraterrand een prima pad liep, zou dat nog steeds 4 tot 5 uur in beslag gaan nemen, bij lange na voor ons geen optie. En behalve de tijd hadden we dan ook wel wat beter voorbereid moeten zijn. Helaas bleef het dus bij een wandeling over een stuk van het pad, een half uurtje heen en toen weer terug. Grappig hoe anders het uitzicht gelijk weer was toen we afdaalden richting de bus. Het natuurlandschap werd direct ingewisseld voor agrarisch landschap. Nog steeds heel groen, maar toch echt iets heel anders.

Het acclimatiseren op deze hoogte ging best goed, dus voor mij was het prima dat op dag 3 we echt aan het rondreizen begonnen. Eerst nog een stukje in noordelijke richt, bestemming voor vandaag is het (inmiddels best gegroeide) dorp Otavalo. Otavalo is een kleurrijk Indianendorpje in het noorden van Ecuador. Het ligt op een hoogte van circa 2.500 meter (iets lager dus dan Quito) en staat bekend om haar authentieke karakter. Zowel de Spaanse kolonisten als de moderne wereld hebben maar weinig grip gekregen op de regio en dat betekent dat je hier kennis kan maken met bijzondere tradities en gebruiken van de indianen. Dat beloofde dus veel goeds, we keken er naar uit. De rit van Quito naar Otavalo duurt ongeveer twee uur, dus gelukkig bij de eerste ‘verplaatsing’ niet gelijk een volle dag in de bus.

In de ochtend, onderweg naar Otavalo, nog een tussenstop bij een rozenkwekerij. Geen glazen kassen zoals wij die in Nederland gewend zijn, maar een soort bogen waar plastic folie overheen is gespannen. Ecuador blijkt dus gewoon een grote exporteur van bloemen te zijn, ook Nederland is een grote afnemer. De teelt van bloemen was dus ook professioneel opgezet, het waren ook flinke bedrijven. We kregen een uitgebreide rondleiding door de kassen, waarbij werd uitgelegd hoe de rozen werden gekweekt. Veel rozen waren ook erg kleurrijk (bijvoorbeeld roze, geel met blauw), deze soorten werden wat geholpen door ze ook (bij) te verven. Ook veel soorten die helemaal natuurlijk werden geteeld. Na de rondleiding door de kassen volgde ook nog een kijkje in de bedrijfshal, waar de geoogste rozen werden gesorteerd en verpakt. Vanaf daar laden in de vrachtwagens en direct door naar de luchthaven voor transport wereldwijd.

Terwijl we in de bedrijfshal stonden, werden we door personeel gewenkt om ze te volgen. Eerst nog geen idee waarom, maar toen ze naar boven wezen wisten we genoeg. Ondanks dat wij er niets van voelden, zwaaiden de tl-armaturen heen en weer. Er vond weer een aardbeving plaats, snel dus maar weer buiten verzamelen. Gelukkig viel de aardbeving qua kracht mee, waarschijnlijk een naschok van degene een paar dagen eerder. Ondanks dat we de rest van de reis geen aardbeving meer hebben meegemaakt waren we toch steeds alert. Kleding klaar naast het bed, net als een zaklamp, zodat we in geval van nood snel buiten konden staan. Het blijft toch wel een beangstigend fenomeen, waar we in Nederland gelukkig minder last van hebben (zeker in de Randstad, waar ik zelf woon).

Na het bezoek aan de rozenkwekerij reden we door naar Otavalo. Eerst inchecken in het hotel, daarna nog een korte wandeling door het dorp. Otavalo staat bekend om haar levendige markten waar indianenstammen uit de regio hun producten verkopen. Op het centrale plein van de stad, Plaza de Ponchos, vind je elke dag een markt vol kleurrijke kleden, mutsen, poncho’s, hangmatten en ander textiel, maar vooral op zaterdagen is het er een drukte van belang als ook de zijstraten worden overspoeld met marktkramen. Het is de ideale plek om mooie souvenirs te kopen, want alles wordt volgens lokale tradities met de hand gemaakt. Wij waren er helaas schijnbaar wat laat, want veel kramen begonnen al op te ruimen. Gelukkig toch nog wel de nodige artikelen (vooral die gebreide mutsen zijn leuk om weg te geven) kunnen kopen, maar daarna gingen we toch al snel richting de zijstraten, waar veel voedsel en andere zaken werden verkocht. Allemaal producten die door boeren uit de omgeving vers vanuit de kramen worden verkocht. Ondanks de drukte was het er een vriendelijk bedoeling, leuk om eens mee te maken.

De naam Ecuador komt oorspronkelijk van het woord 'equator', wat evenaar betekent. Niet heel verbazingwekkend dus dat de evenaar door dit land loopt. Uitgerekend Quito ligt heel dicht bij de evenaar, deze loopt zo’n 26 kilometer ten noorden van het centrum van de stad. Na een stadswandeling in de ochtend gingen we in de middag nog voor een paar uurtjes naar de evenaar. Uiteraard is de evenaar zelf niet op het blote oog te zien, maar ten noorden van Quito hebben ze hiervoor het monument ‘Mitad del Mundo’ opgericht. Dit betekent middelpunt van de aarde en dat staat dus weer gelijk aan de evenaar.

Met de hele groep gingen we met het busje naar de locatie. Op de locatie viel gelijk een gigantisch groot (30 meter hoog) stenen monument op, met een grote bol bovenop. Dit monument, gebouwd in de periode van eind jaren zeventig tot begin jaren tachtig, zou precies op de evenaar staan. Over het terrein loopt ook een gele lijn, die van twee kanten op het monument uitkomt en die de evenaar aangeeft. Iedereen dus mooi op de lijn voor een foto op de evenaar met het monument op de achtergrond. Was dat alles wat er te doen is op deze plek? Nee, zeker niet. Op het terrein is ook het Museo de Sitio Intiñan gerealiseerd. Dit museum richt zich op de oude Ecuadoriaanse cultuur. Geen standaard museum, maar meer een museum zoals het openluchtmuseum en Archeon, met nagebouwde hutten, standbeelden en wassen beelden. Wel leuk om even doorheen te lopen en wat te leren over het land, maar binnen een uurtje ben je ook hier wel weer klaar.

Toch was er in dit museum wel even een verwarrend moment, want op een van de paden stond een bord dat de evenaar aangaf. Ook een dikke rode lijn. De locatie van het museum was echter dusdanig, dat dit niet ook de evenaar zou kunnen zijn. De gids had al de grootste lol, want hij kon weer een van zijn mooiste verhalen vertellen. Het 30 meter grote monument (waar wij dus al die foto’s hadden gemaakt) blijkt helemaal niet precies op de evenaar te staan. Recentere, veel nauwkeurigere metingen hebben namelijk uitgewezen dat de evenaar tientallen meters verder ligt dan eerder bedacht. En zo bleek de evenaar dus over het museum te lopen. En uiteraard grepen ze ook daar de mogelijkheid aan om hier aandacht aan te besteden, bijvoorbeeld door een aantal natuurkundige proefjes die je precies op de evenaar kan doen. En dat maakt het museum dan wel weer echt leuk. Het grote monument zal niet worden afgebroken of verplaatst, de grote hoeveelheden toeristen zullen het verder allemaal wel prima vinden. Na de trip weer terug naar Quito, nog een avond in deze stad te gaan.

Door de eerdergenoemde korte voorbereiding voorafgaand aan de reis moest het ‘inlezen’ over Ecuador maar in het vliegtuig gebeuren. Gelukkig zat er in Den Haag, waar ik op dat moment werkte, een echte reisboekenwinkel die een mooie reisgids op voorraad had. Geen spannende thriller in het vliegtuig dus, maar een reisgids. Met lezen beginnen maar met Quito, dat was de eerste bestemming voor dit avontuur. Quito is de hoofdstad van Ecuador en is ook nog eens de hoogst gelegen hoofdstad van de wereld. Met een hoogte van 2.800 meter boven zeeniveau is het bij aankomst dus echt even wennen, even rustig aan doen is het devies. Verder viel er te lezen dat Quito wel wordt beschouwd als één van de mooiste steden van Zuid-Amerika. Het historische centrum van Quito herbergt prachtige koloniale gebouwen, het presidentieel paleis bijvoorbeeld wat zorgt voor een unieke sfeer. Verder ligt de stad tussen het Andesgebergte en de Pichincha-vulkaan, wat het ook weer tot een bijzondere stad maakt. Klinkt dus allemaal als een ideale plek om op hoogte te acclimatiseren.

Maar voordat Quito bewonderd kon worden, eerst nog maar eens even door alle plichtplegingen op de luchthaven. Langs de douane en vervolgens wachten op de bagage. Daarna op zoek naar de gids in de gekte van allerlei mensen met bordjes in de aankomsthal. Gelukkig was de gids snel gevonden. Er stonden al een aantal reisgenoten te wachten, dus gelijk maar even een eerste kennismaking in afwachting van de rest van de groep. Toen dat compleet was snel door naar de bus, waar we kennismaakten met de chauffeur. Daarna vertrokken we richting Quito om de eerste indrukken van dit land op te doen. Hemelsbreed ligt de luchthaven niet ver van de stad, maar door de bergen is het nog best een rit. Het hotel lag in het centrum van de stad, dus het was ook nog een kwestie van vol door de drukte van de stad rijden. Uiteindelijk waren we dus nog wel een poos op weg.

Het hotel was prima en lag net om de hoek van Plaza San Francisco en Plaza Grande, de centrale pleinen van de stad. Vanaf het hotel hebben we tijdens de eerste twee dagen de stad dus goed kunnen verkennen. Zo zijn we bijvoorbeeld naar de Virgen del Panecillo (ook wel Madonna de Quito of Virgin of Quito genoemd) geweest. Dit aluminium beeld staat op de top van de heuvel met de naam ’El Panecillo’. Deze heuvel ligt middenin het centrum, waardoor je bij het beeld ook nog eens een prachtig uitzicht hebt over de stad. Met een hoogte van 41 meter is het het hoogste standbeeld van Ecuador en ook één van de hoogste van Zuid-Amerika. Ter vergelijking: het standbeeld is hoger dan het wereldberoemde Christ the Redeemer in Rio de Janeiro. Het is het hoogste aluminium beeld van de wereld. Het beeld is hol van binnen en kan dus ook worden bezocht, al kun je niet naar de top. Bijzonder om deze constructie te zien. Het standbeeld is van grote afstand nog best oké, maar van dichtbij is het beeld met die aluminium panelen toch iets minder interessant. Maar het beeld is zeker wel een bezoek waard, al is het maar vanwege de prachtige uitzichten.

Op de heenweg werden we nog met de bus de heuvel op gebracht, maar het standbeeld was de start van een wandeltocht door het centrum. Vanaf de heuvel daalden we af over allemaal trappen en door smalle straatjes, zodat we echt een goed beeld kregen van het leven in deze grote stad. Overal kleine winkeltjes en werkplaatsen, buiten spelende kinderen en vrouwen onderweg met boodschappen. Verder afdalend kwamen we weer middenin het centrum, met de oude koloniale gebouwen en veel kerken uit de tijd van de Spanjaarden (bijvoorbeeld Basílica de Nuestra Señora de la Merced, Iglesia Católica San Francisco en Catedral Metropolitana de Quito). Verder een stop bij het Palacio de Carondelet, waar de regionale regering is gehuisvest. En vooral ook: de lokale cultuur beleven. Eten en een drankje bij lokale restaurants, de hele belevenis was leuk. Wat dat betreft is Quito een aanrader voor een paar dagen, zeker omdat er in de omgeving ook nog genoeg te doen is. Zo zijn we tijdens deze dagen ook nog naar Mitad del Mundo geweest, maar daarover in een apart verslag meer. Quito betekende in ieder geval een mooie start van deze reis.