Ook het avontuur in Venezuela eindigt zoals vele (rond)reizen eindigen: aan het strand. Nog even een paar dagen in de zon met de voeten in het zand bijkomen van alle kilometers reizen, lange dagen en vele indrukken voordat iedereen weer naar huis gaat. Een prima idee, al is voor mij zelf een paar dagen dan altijd genoeg. Wat dat betreft waren de hier bedachte drie dagen helemaal prima. De gekozen strandlocatie was in dit geval het kleine dorpje Mochima. Het dorpje ligt niet direct aan de Caribische Zee, maar aan de Baai van Mochima (die dan zelf weer wel uitkomt op de Caribische Zee). Er zijn maar een paar hele kleine strandjes in het dorp, voor een beetje relaxed strand pak je gewoon een bootje voor een paar minuten en je vindt wel wat leuks. Het dorp ligt midden in het Mochima Nationaal Park, dus er is ook genoeg natuur te vinden. Nog meer info: ‘Het Mochima National Park omvat een gebied van bijna 95.000 hectare in het noordoosten van Venezuela. Het nationale park ligt tussen de steden Puerto La Cruz en Cumaná in en bestaat uit groene heuvels, regenwouden, witte zandstranden, kleine kustplaatsjes en een handjevol Caribische eilanden.’

Een prima locatie dus om een paar dagen te verblijven. Lekker bijkomen dus, al hebben we nog wel een paar dingen gedaan. Allereerst een boottocht door een aantal baaien. Af en toe wat snorkelen, maar ook genieten van de dolfijnen die om de haverklap met de boot mee zwommen, uiteraard met de befaamde sprongen uit het water. Een dagje met een boot op pad is altijd een leuk idee, al hadden we vandaag niet alle geluk van de wereld: het was een regenachtige dag. Punt is natuurlijk ook wel dat je op een dag met minder weer beter iets kan gaan doen, op het strand liggen is dan toch geen optie. Al met al een prima dag in een mooie omgeving.

Het einde van de rondreis nadert met rasse schreden. Nog een dagje in de omgeving van Caripe en daarna nog een paar dagen naar de strandbestemming, voordat de terugvlucht naar Nederland op ons wacht. Maar eerst dus nog een excursie vanuit Caripe en wel naar de Balneario “Las Puertas de Miraflores”. Balneario betekent ‘spa’ of ‘badplaats’ en puertas betekent ‘poort’. De bestemming voor vandaag was dus de poort van Miraflores en het zou dus een soort badplaats moeten zijn. Met dat laatste kwamen we een beetje bedrogen uit, want de locatie ten westen van Caripe betrof vooral een kloof met een riviertje met stroomversnellingen en wat watervallen. Een mooie uitdaging om te wandelen, zeker omdat we op meerdere plaatsen door het water moesten waden om de route te vervolgen. De kloof werd ook steeds smaller en het avontuur steeds groter. Een leuke tocht door prachtig groen en elkaar helpend haalde gelukkig iedereen ook ongeschonden (maar uiteraard niet droog) de eindstreep. Alweer een leuke dag aan de reis toegevoegd.

El Guácharo, dat klinkt best stoer. Dan denk je toch wel aan een of andere bandiet die in een ver verleden een hele regio in Latijns Amerika schrik aanjoeg met zijn overvallen en berovingen. De waarheid is heel anders: het is namelijk de vetvogel. Wat Wikipedia er over zegt: “De vetvogel is een 40 tot 49 centimeter grote roodbruine vogel met witte vlekken op keel, kop en vleugels. Hij weegt tussen de 350 en 375 gram. Het verenkleed van mannelijke en vrouwelijke exemplaren zijn gelijk. Net als nachtzwaluwen heeft deze vogel een lange staart en lange vleugels, maar zeer korte poten. De vogels hebben een goed ontwikkelde reukzin en grote ogen.”

Vandaag, na de nodige reiskilometers naar de omgeving van de stad Caripe ten noorden van Maturín, stond een bezoek aan de verblijfplaats van deze vogels op het programma. Dat is namelijk een bijzondere, want deze dieren verblijven overdag in groepen van wel duizenden exemplaren diep in grotten. De Cueva "El Guácharo" is vooral rond zonsondergang een plek om te zijn. In de middag onder begeleiding van een gids een bezoek aan de grot, waar aan de plafonds duizenden vogels hingen. Af en toe vloog er nog wel eens een verstoorde vetvogel rond. De vogels vinden hun weg met behulp van echolocatie, net als bijvoorbeeld vleermuizen. Hij gebruikt klikkende geluiden met een hoge frequentie van 1.500 tot 2.500 hertz. Niet hoorbaar voor ons dus. Het was een leuke en leerzame wandeling door een mooie, hoge grot, maar ruim voor zonsondergang moesten wij de grot wel verlaten hebben.

Tot aan zonsondergang kun je nog even rondlopen door wat wandelpaden door het bos, maar zorg dat je op tijd terug bent bij een soort tribune op zo’n 50 meter van de ingang van de grot. Vanaf hier kun je dan zien hoe de vetvogels uitvliegen voor de nacht om op zoek naar eten te gaan. Ze zoeken hun voedsel tot een afstand van wel 75 kilometer, voordat ze voor zonsopgang weer terugkeren en de dag gebruiken om al het eten te verteren. Leuk om vanaf de tribune te zien hoe de vogels uitvliegen, maar uiteraard nog leuker om bij de ingang van de grot de vogels boven je uit te zien vliegen. Uiteraard is dat verboden, maar met een goede fles rum en een vriendelijke glimlach krijg je veel voor elkaar. Na een proostmomentje met wat gidsen van de grot werden we via een zijpaadje al bukkend en wegduikend naar de ingang van de grot, waar we uit het zicht van de tribune plaatsnamen op de vloer van de grot. Al snel hoorden we de vogels vliegen, eerst door de grot maar al snel zagen we de eerste boven ons naar buiten vliegen. Als er één schaap over de dam is, volgen er meer. En dat geldt dus ook voor vetvogels, voor we het wisten vlogen er echt honderden tegelijk over ons heen. Dit hield zo’n tien minuten aan, imposant om mee te maken. Nadat de laatste vogels waren overgevlogen, wachtten we nog even totdat iedereen van de tribunes vertrokken was. Dat was voor ons het sein om ook maar weer te vertrekken. Nog even een drankje met de gidsen ter afsluiting en we konden richting de Posada nabij Caripe. Hier weer een nacht in hangmatten in een gezamenlijke ruimte. Helemaal prima, we waren inmiddels goed gewend.

Tweede kerstdag alweer, maar van een kerstgevoel is totaal geen sprake. Venezuela heeft een overwegend katholieke bevolking, maar aan kerst doen ze niet heel veel. En tweede kerstdag bestaat hier al helemaal niet. Gewoon een dag om van de zon te gaan genieten, zeker nu er voor vandaag geen excursies op het programma staan. Het zwembad was helemaal prima en bood lekker verkoeling. Verder alle ‘huisdieren’, waarvan er overdag toch nog meer blijken te zijn dan gedacht. Gisteravond vooral kennisgemaakt met de dieren die binnen verbleven, dat waren vooral reptielen. Buiten bleken nog meer dieren te vertoeven, zoals aapjes, papegaaien, schildpadden en ook een anaconda (die gelukkig heel goed achter slot en grendel zat. Verder veel tijd om ook weer eens een goed boek te lezen. Een heerlijke dag voordat we morgen weer verder doorreizen door dit mooie land.

Zoals al eerder vermeld ligt de stad Ciudad Bolívar aan de zuidelijke oever van de rivier de Orinoco. Hier nog een enkele rivier, maar in het noordoostelijke deel van Venezuela vertakt de rivier tot een uitgestrekte delta. Het is een rivierdelta die uit moerassen, kleine riviertjes en wouden bestaat. Het gebied is groter dan heel Nederland, maar helemaal niet zo toeristisch als je zou verwachten. Sterker nog, in Orinoco Delta kun je kennis maken met de lokale Warao-indianen, die er al eeuwen wonen en nog altijd op dezelfde traditionele manier leven. En dat is wat we vandaag zouden doen.

Eerst nog een stuk in de bus langs de Orinoco in oostelijke richting, totdat we de eerste vertakkingen van de rivier tegenkwamen. Vanaf hier stapten we over in boten, die ons richting een klein dorpje brachten waar Warao-indianen wonen. Onderweg kwamen we al veel simpele hutten tegen, veelal gebouwd op palen in het water en gemaakt van hout en bedekt met daken van palmbladeren. Het dorpje zelf was ongeveer hetzelfde, al was een deel van de huisjes ‘gewoon’ aan land gebouwd. In het dorpje ging alles ondanks ons bezoek zijn gewone gang, met uitzondering van de kinderen. Zij kwamen toch wel even nieuwsgierig bij die gekke toeristen kijken, misschien hadden ze nog wel wat leuks voor ze meegenomen. In een van de hutjes werden zelfgemaakte houten hebbedingetjes gekocht, toch wel een teken dat er toch wel wat meer mensen komen. Verder de mooiste natuur, we kwamen onder andere brulapen en ara’s tegen.

Na het bezoek met de boten weer terug naar de bus, die ons eind van de middag naar Maturín bracht. Met meer dan een half miljoen inwoners is Maturín een grote stad. Van de stad zelf hebben we niet veel gezien, we verbleven in een heerlijk rustige, groene Posada waar we twee nachten zouden gaan verblijven. In de avond in de grote gemeenschappelijke ruimte een goede maaltijd, een kennismaking met de lokale huisdieren (waaronder een mooie slang die we wel even mochten vasthouden) en een nachtelijke plonspartij in het zwembad.

Grappig hoe je in de jungle precies bij het aanbreken van de dag wakker wordt. Uiteraard gaat het donker weer over in de ochtendschemering, maar daarnaast veranderen de geluiden in de jungle. Na een nacht vertrouwd te zijn geraakt aan de geluiden die de dieren maken die ’s nachts wakker zijn, veranderen die geluiden ineens en laten de dagdieren zich ineens horen. En dat valt dan dusdanig op, dat je wakker wordt. Gelukkig geen haast om gelijk op te staan, dus lekker nog even snoezen in de heerlijke hangmat. Wat een verademing trouwens om in te slapen. Het personeel ter plaatse was al vroeg bezig om het ontbijt te maken. De lekkerste geuren kwamen voorbij, terwijl wij allemaal nog lekker in de hangmat lagen. Tijd om toch maar op te staan, nog even opfrissen in het ijskoude water van de Rio Churun.

Na het ontbijt was het direct tijd om de spullen te pakken, we hadden nog dezelfde weg als gisteren af te leggen (maar dan uiteraard in omgekeerde richting). Snel aan boord van de boten dus en op pad. Nog een paar laatste blikken op de Salto Angel, die nu mooi in de ochtendzon lag en daarmee nog mooier was dan gisteren. Een blauwe lucht met alleen een enkel wolkje dat zich tegen de tafelberg vormde, het maakte het plaatje compleet. Ook nu onderweg weer regelmatig uit de boot, soms om te duwen en soms om even om een stroomversnelling heen te lopen terwijl de kapitein de boot veilig verder bracht.

Uiteindelijk kwamen we prima op tijd weer aan in Canaima. Hier hadden we nog even tijd om enkele watervallen te bezichtigen, waaronder de waterval die we gisteren vlak voor de landing met het vliegtuigje al hadden gezien. Het was zelfs mogelijk om achter een waterval langs te lopen, waar een soort van grot was. Een leuke, niet aangekondigde stop voordat we terug vlogen naar Ciudad Bolívar.

Dag 13 van de reis al weer. Is dag 12 helemaal overgeslagen? Uiteraard niet, maar er zijn geen foto’s van die dag en het verhaal valt in 1 alinea wel samen te vatten. Dag 12 was een lange reisdag van de Llanos naar de stad Ciudad Bolívar op de zuidelijke oever van de rivier de Orinoco. Het is zo ongeveer de poort naar zowel de Orinocadelta bij de kust als naar het Amazonegebied. De reis van vele uren naar deze stad begon met de vlakke landschappen van Llanos en daarna meer beboste gebieden. Onderweg nog een oversteek van een rivier met een pont, waar ik dus genadeloos door mijn enkel ging. Eind van de middag in Ciudad Bolívar dus maar even naar een apotheek voor de nodige bandages, smeersels en pijnstillers. En dan maar hopen dat het het programma voor de komende dagen niet in de war gooit. In de stad behalve nog een diner niets gedaan. Vroeg naar bed, het was een vermoeiende dag.

In ochtend was het een kwestie van vroeg op en na het ontbijt met een klein rugzakje voor twee dagen op pad. Een deel van onze groep (waaronder dus ikzelf) werd afgezet bij het kleine vliegveldje van de stad, waar we verdeeld over een paar hele kleine vliegtuigjes. Deze vliegtuigjes zouden ons naar het Canaima National Park vliegen. Na het opstijgen eerst nog een uitzicht over de stad, maar al snel was het alleen nog maar groen. Eerst nog vlak land met wat landbouw, maar later vooral jungle met meanderende riviertjes. Net voor de landing een soort van ‘tafelbergen’, waartussen we daalden richting de (nog kleinere) luchthaven van Canaima. Net voor de landing nog een fantastisch uitzicht over een waterval en een paar tellen later stonden we aan de grond. Het eerste reisdeel voor vandaag zat er op.

Unesco meldt over het Canaima National Park het volgende: ‘Het Nationaal park Canaima beslaat 3 miljoen hectare in het zuidoosten van Venezuela langs de grens tussen Guyana en Brazilië. Ongeveer 65% van het park bestaat uit Tafelberg (tepui) formaties. De tepuis vormen een uniek biogeologisch geheel en zijn van groot geologisch belang. De steile kliffen en watervallen, waaronder ’s werelds hoogste (1.000 meter) vormen een spectaculair landschap. De fauna is divers en bestaat uit vogels, reptielen en amfibieën. Tevens zijn er zes soorten zoogdieren: de reuze miereneter, het reuzengordeldier, de reuze otter, de wilde hond, de kleine gevlekte kat en de margay.’

Met ’s werelds hoogste waterval wordt hier de Salto Angel bedoeld, ook bekend van de Disney-animatiefilm Up. Helemaal 1.000 meter hoog is hij niet, maar met 979 meter scheelt het niet veel. Deze waterval was het voornaamste doel van deze tweedaagse trip, maar om er te komen stond ons nog wel een paar uur varen te wachten. En nee, dan niet een comfortabel schip met zonnedek, restaurant en zwembad, maar gewoon houten boten. Wel gemotoriseerd, dat scheelt dan wel weer. Vanaf Canaima konden we aan boord en van daaruit gingen we op pad.

Er waren twee nachten gepland in de ‘lodge’ waar we verbleven, vandaag dus een volle dag de tijd om iets in de omgeving te ondernemen. De gekozen activiteit werd een soort van safari. Geen zoektocht naar dieren in een 4x4, maar gewoon in bootjes. De locatie lag vlak bij een rivier, dus er was slechts een kort ritje nodig om bij een aanlegsteiger te komen, waar al twee bootjes op ons wachtten. Even nog de lunch en andere benodigdheden inladen en de vaartocht kon beginnen.

In de bomen en struiken was al snel genoeg te zien, een leguaan en veel vogels werden gespot. Het meeste leven hield zich echter vooralsnog voor ons verborgen, dat waren de dieren onder de waterspiegel. We zouden er later nog achter komen wat er allemaal leeft, maar eerst werd het tijd voor een picknick op een drooggevallen zandbank in het midden van het riviertje. Na de lunch konden we nog even lekker gaan zwemmen, volgens de gidsen geen probleem. Het water was heerlijk, de stroming viel wel mee. Wel opvallend dat er een gids op een boomstam steeds over de rivier uit aan het kijken was, maar met dat idee deden we maar niets.

Na het zwemmen even afdrogen, aankleden en weer in de bootjes. We waren nog geen tweehonderd meter verder, net om de eerste de beste bocht en we zagen ineens een toch echt wel grote alligator op een strandje liggen. Wisten we ook gelijk weer waarom die gids de wacht aan het houden was. Zeker weten dat er niemand het water in was gegaan als we dit hadden geweten. Zeker niet toen we even later gingen vissen en binnen no time piranha’s hadden gevangen. Die vissen bijten zich zowat door het haakje aan je hengel heen. Ook daar hadden we dus tussen gezwommen. En op de vraag of er hier dan ook anaconda’s leefden, werd wijselijk maar geen antwoord gegeven.

De boottocht was verder prachtig, we kwamen zelfs ook nog zoetwaterdolfijnen tegen. Ook de landschappen maakten het tot een mooie trip. Aan het einde van de middag, toen we weer terug waren in de lodge, werden we nog even ingezet als animatieteam, we mochten de lokale kinderen een poosje gaan vermaken. Echt een gezellige plek waar iedereen nog een paar uurtjes lekker kon relaxen.   

Na een wat onrustige nacht in de posada door het verkeer over de doorgaande weg kon de verder afdaling worden ingezet naar ‘Los Llanos’, oftewel de vlaktes. Los Llanos is de vlakke savanne ten oosten van het Andes gebergte. Het gebied is net zo vlak als het polderdeel van Nederland, maar dan vele malen groter. Het is land dat in het natte seizoen bijna volledig onder water staat, maar dat zich in de droogte perfect leent voor safari. Er heerst een tropisch klimaat, dat was wel even wennen na de dagen in de toch relatief koude Andes.

Het reizen door het gebied kenmerkte zich vooral door vele uren rijden over kaarsrechte wegen met uitzicht op oneindige vlaktes. Gelukkig wel af en toe doorbroken door riviertjes en meertjes met veel vegetatie en ook dieren. Onderweg spotten we nog een brulaap, veel capibara’s en ook een paar alligators. Qua vogels veel rode ibissen, reigers en ook wat lepelaars. Opmerkelijk hoeveel dieren nog kunnen leven in zo’n vlak gebied, waar ook veel landbouw wordt bedreven.

Het meest indrukwekkende ‘wildmoment’ was toch wel tijdens ons lunchmoment. Terwijl wij in een wegrestaurantje wachtten op de lunch, werd toch aanraden om even buiten te komen kijken. Achter het restaurant lag een meertje. Midden op het meertje zagen we een hoop reuring in het water, maar we konden op dat moment nog niet gelijk zien wat het was. Het bleek een aanvaring tussen een anaconda en een alligator. De een dacht de ander te verschalken en ook andersom. Omdat dit gevecht nog wel uren kon duren, hebben we de uitkomst van het gevecht niet kunnen afwachten, maar dat er sprake was van twee heel krachtige dieren en een gelijk opgaand gevecht was wel duidelijk.

Halverwege de middag kwamen we aan bij onze overnachtingsplaats. Dit keer geen hotelletje, maar een soort minipark met huisjes. Lekkere hangmatten voor in het zonnetje en veel groen, een klein paradijsje. In de avond nog vermaak met muziek en dans (en hier en daar een klein drankje), het bleef nog lang gezellig.  

Na een paar dagen in de omgeving van Mérida werd het tijd om weer door te reizen. Nog een laatste dag in de Andes voordat we de laagvlakten (Llanos) van Venezuela zouden gaan bezoeken. Hierbij reden we eigenlijk weer terug in de richting van de eerder bezochte stad Barinas, maar wel via een iets andere route en nu ook met alle tijd onderweg voor de nodige stops. De eerste onderbreking was in de stad Mucuchíes. Het wordt een stad genoemd, maar met nog geen 7.000 inwoners zou het bij ons een dorp worden genoemd. Mucuchíes ligt op bijna 3.000 meter hoogte, dus diep in de Andes. Het heeft hierdoor ook een koel klimaat, het is er gemiddeld niet meer dan 11 °C. Fijn dus maar dat vandaag de zon scheen, waardoor het met een trui aan prima te doen was.

In het stadje zelf niet heel veel bezienswaardigheden. Uiteraard ook hier weer een Plaza Bolívar met aan dit plein uiteraard ook de kerk. Eveneens aan dit plein een soort gemeentehuis, waar de mensen rijen dik stonden te wachten. Navraag bij de gids leerde dat deze mensen in de rij stonden voor voedsel. Hier kwam de armoede in het land toch wel weer duidelijk aan het licht. En ook hoe een president de mensen in hun macht houdt: geef ze onderwijs (ook al is dat meer propaganda dan dat ze echt iets leren) en eten (ook al zou het niet nodig moeten zijn om hiervoor in de rij te gaan staan) en ze gaan achter hun president staan. In Mérida was dat toch wel anders. Dit was een universiteitsstad waar de inwoners in de gaten hadden dat hun president niet het beste met hun voor had, Hugo Chavez werd daar door de meesten toch wel heimelijk ‘Hugo loco’ (gekke Hugo) genoemd.

Na Mucuchíes klommen we verder de hoogte in, met een stop bij de prachtige ‘Capilla de Piedra de San Rafael de Mucuchies’. Deze kapel is niet alleen gemaakt van natuurlijke stenen, maar ook van schelpen, koraal en uiteraard cement om alles aan elkaar te binden. Vergeet bij een bezoek aan deze kapel niet ook even te genieten van het lokale dessert: aardbeien met room. Een fotogeniek kapelletje, zeker afgezet tegen de prachtige bergen.

Vandaag nog een volle dag in Mérida, tijd voor wat actie. Zoals al eerder aangegeven kunnen er heel veel activiteiten worden ondernomen zoals mountainbiken, paardrijden, paragliden, bergbeklimmen, wandelen en raften. Daarom vandaag ook een vrije dag ter besteding, iedereen kon iets gaan doen waar hij of zij zin in had. Met een klein deel van de groep hadden we al snel iets gevonden: paragliden. Een korte activiteit aan het einde van de middag, dus in de ochtend nog alle tijd om lekker uit te slapen en te genieten van het zonnetje in de stad.

In de middag werden we met een busje opgepikt bij ons hotel. Via allerlei kronkelweggetjes werd al snel koers gezet heuvelop. Helemaal op de top van een heuvel/berg was de uitvalsbasis voor het paragliden, in de lucht zagen we al een aantal parachutes die rondzweefden op de thermiek. Dat is ook het hele idee van paragliden. Het is niet als bij een parachutesprong in rechte lijn naar beneden, maar het vliegen op de thermiek en vervolgens lekker lang rondvliegen hoog boven het dal beneden je.

Geen spannende activiteit zonder uitgebreide instructies, dus even goede aandacht voor de eigen veiligheid. Vervolgens de uitrusting aanmeten, waaronder een helm en een harnas waarmee je aan parachute en instructeur/parachutist wordt vastgemaakt. Als laatste de kennismaking met de instructeurs/parachutisten met wie iedereen de tandemvlucht zou gaan maken. Daarna waren we er klaar voor. Bovenop de berg wordt eerst de parachute opgetrokken, zodat hij helemaal gevuld met de lucht boven ons hing. Nog een klein aanloopje en we waren los en zweefden als een vogel door de lucht.

Vandaag nog een laatste aantal uren in Los Nevados, voordat in de middag weer wordt teruggereden naar de stad Mérida aan de andere kant van de bergrug. In principe geen programma meer in de ochtend, maar degenen die zin hadden konden nog een laatste wandeling maken naar een hacienda (boerderij). Deze hacienda was vanaf het terras van de Posada al te zien op de bergflank aan de overkant. Hemelsbreed dus misschien maar zo’n 500 m ver, maar om er te komen was toch wel een ander verhaal. Het begon met een stevige afdaling tot aan een beekje. Na het oversteken van het beekje vervolgens flink omhoog. Gelukkig wel wat paden met haarspeldbochten, zodat de klim niet onmogelijk steil zou zijn.

Eenmaal bij de hacienda werden we met alle vriendelijkheid ontvangen door de bewoners. Hier konden we echt zien hoe het boerenleven in de Andes is. Zeer kleinschalig, met wat boerderijdieren en wat akkertjes op die plekken die net iets minder steil waren. Na het bezoek dezelfde weg terug, al met al dus weer genoeg beweging gehad. Nog een laatste maaltijd in het dorpje en dan weer terug in de terreinwagens naar de stad. Uiteraard weer dezelfde voorzichtigheid op de smalle paden. Qua verkeer toch wel weer blij dat de asfaltweg werd bereikt. De stad kwam ook al snel weer in beeld, aan het eind van de middag waren we weer terug in het hotel in Mérida. Hier verder geen programma meer voor vandaag.

De koude nacht in de Andes liet zich ook goed gelden in de kamers van de Posada. Onder de hele stapel met dikke dekens was het nog goed vertoeven, maar in de ochtend was het toch even doorbijten met het opstaan. Het zonnetje kwam al lekker door de ramen (eigenlijk open gaten) naar binnen, maar het opwarmen na zonsopgang ging toch een stuk langzamer dan het afkoelen bij zonsondergang. Toch maar even dik aankleden en dan snel in het zonnetje op het terras. Lekker de eerste zonnestralen van de dag verwelkomen.

Na het ontbijt een wandelingetje in de omgeving naar een mooi uitzichtpunt. Hier verkijk je je al snel op de afstanden en de duur van een stuk lopen. Alles lijkt dichterbij dan het is, waarbij de steile paden altijd zorgen voor een pittige tocht. Tel daar vervolgens nog even bij op dat gedurende de ochtend de zonnekracht en hitte flink toenemen en een simpel wandelingetje wordt al snel een inspannende bezigheid. Gelukkig maakte het uitzicht ook nu weer alles goed, wat is het hier fantastisch mooi.

Bij de Posada kon geen lunch worden geregeld, waarschijnlijk trekt iedereen er vanaf hier hele dagen op uit, zodat er normaal geen vraag is naar een lunch. Wij hadden echter wel trek, dus dan moet de lunch maar op een andere manier worden geregeld. De gids ging in het dorpje navragen of er iemand was die wel een lunch wilde regen. Een prima manier voor de inwoners van het dorpje om wat bij te verdienen, dus al snel was er iemand aan de Plaza Bolívar die de keuken in ging om voor ongeveer 20 personen te koken. Met de lunch kon een deel van ons binnen plaatsnemen, anderen gingen op het plein op een stoepje in de schaduw zitten. Een prima lunch, knap dat iemand dat al improviserend voor zo’n grote groep kon maken. De lunch met deze groep reizigers trok nogal bekijks, het werd dus een gezellige boel met veel kinderen uit het dorp erbij.

In de ochtend nog wat vrije tijd in Mérida. Waar het gisteren de hele dag nog bewolkt en grauw was, hadden we nu een vol blauwe lucht met een heerlijk zonnetje. Lekker dus nog even een ommetje door het park op het Plaza de Milla en op het bankje nog even gezellig kletsen of een boek lezen. Heerlijk om in de decembermaand in een T-shirt in het zonnetje te niksen. Daar zijn ze over het algemeen in Nederland wel jaloers op.

Halverwege de ochtend gingen we dan toch weer op pad. Niet met het inmiddels vertrouwde busje, maar met landrovers. We gingen verder klimmen, hoger de Andes in. Hemelsbreed niet heel ver weg (we bleven zelfs binnen de gemeente Mérida), maar door de haarspeldbochten en het feit dat we om een bergrug moesten, was het toch best een flinke tocht. Eerst nog over asfaltwegen binnen Mérida en aangrenzende voorsteden, daarna werden de wegen smaller, slechter verhard en vooral steiler omhoog. Bovenop een piek nog even een stop voor het panoramische zicht over Mérida.

Na deze laatste stop verdween de drukke stad uit beeld en restte ons de hele reis vooral veel bergen. Af en toe wat akkers, hier en daar een heel klein gehucht en verder niets dan de stilte en de prachtige vergezichten. Van de wegen was niets meer over dan een paar smalle paden. Angstaanjagend als er een tegenligger opdoemde en je (voor je gevoel) op een centimeter afstand van de afgrond reed. Het feit dat er om de haverklap een kruis naast de weg stond om iemand te herdenken die daar was verongelukt, maakte het er ook niet geruststellend op. Blij dat er zeer bekwame chauffeurs achter het stuur zaten, dit hadden we nooit zelf moeten doen.

Af en toe een stop voor het uitzicht, hier kan je nooit genoeg van krijgen. We bevonden ons inmiddels in het in het Sierra Nevada National Park, een mooi beschermd gebied. De meest opvallende stop was bij een begraafplaats, een mooier plekje kun je bijna niet bedenken. Na de begraafplaats kwam het gehucht Los Nevados in zicht, onze verblijfplaats voor een paar dagen. De optie om het laatste stuk te lopen werd met beide handen aangegrepen. De landrovers reden door met de bagage, wij konden even lekker de benen strekken. Gelukkig niet te ver, want het was erg warm. We zaten inmiddels ruim boven de 2.700 meter en daarmee ook boven de bomengrens. De warmte straalde dus van alle kanten van de berg af en er was ook geen schaduw te vinden.

Ook vandaag weer een reisdag, dit keer met als eindbestemming Mérida. Het lukt anno 2025 niet om nog heel veel herinneringen aan deze dag in 2009 op te duiken, maar het was in ieder geval een dag waarop we vanaf het vlakke land langzaamaan aan de voet van het Andesgebergte kwamen en begonnen te klimmen. De stad Mérida ligt op 1.500 meter hoogte en ligt ingesloten tussen twee bergruggen. Om er te komen moet je dus eerst nog een stuk hoger, met een laatste afdaling naar de stad. Het is een echte backpacker-stad waar je ook heel veel activiteiten kan ondernemen zoals mountainbiken, paardrijden, paragliden, bergbeklimmen, wandelen en raften. Voor nu alleen een overnachtingsplek, maar we zouden er later tijdens de trip nog terugkomen en toen gingen we wel het avontuur aan (daarover later dus meer). Een vriendelijke stad, waar je als toerist prima uit de voeten kan. Hier en daar een leuk restaurantje of kroeg, wat parkjes waar je lekker op een bankje van het zonnetje kan geniet. Helemaal leuk dus.

Op weg naar Mérida hebben we nog een stop gemaakt bij een waterval. Helaas lukt het niet om te achterhalen waar deze waterval zich bevond, maar er was in ieder geval een korte wandeling voor nodig om er te komen. Nog best een flinke waterval, ik schat toch zo'n dertig meter hoog. Op zich een aanrader, maar dan moeten we eerst uitvinden welke waterval dit was.

Na twee nachten acclimatiseren aan de kust van Venezuela (en een kort bezoek aan de hoofdstad Caracas) kon de rondreis door het land echt beginnen. Er werd koers gezet in noordwestelijke richting, de hoge bergen van de Andes waren het uiteindelijke doel. Die bestemming zou vandaag nog niet worden bereikt, na een lange reisdag zouden we de nacht doorbrengen vlakbij de grote stad Barinas (ruim 300.000 inwoners). Van deze stad zouden we niet heel veel mee krijgen, want het kleine terrein met huisjes lag aan een klein riviertje in een groene omgeving. Geen stadsherrie dus.

Geen luxe locatie, maar een plek met twee verschillende zalen, waar de groep in hangmatten de nacht kon doorbrengen. Alles erg basis, maar ook zeker wel prima voor slechts één nacht. De beste sanitaire voorziening lag voor de deur: het riviertje. Daar kon je goed afkoelen en het vuil van je afspoelen. In het riviertje maakten we ook van de gelegenheid gebruik om te gaan tuben. Het had alleen al een hele poos niet geregend, dus het werd meer een geval van dobberen in het langzaam stromende water. De enkele ‘stroomversnelling’ die we passeerden werd dan ook met gejuich ontvangen, zo hadden we toch nog enige spanning ervaren.

Het zwemmen in het riviertje bracht ook nog iets gezelligs mee. Niet alleen de honden van de eigenaar vonden het erg leuk om mee te gaan zwemmen als er toeristen de rivier in doken, er was ook een geadopteerde jonge otter die graag iedereen gezelschap hield. De otter was als baby gevonden op een steen in de rivier, de ouders waren spoorloos. De eigenaar nam toen samen met de honden de zorg over. Het grappige was dat de otter inmiddels redelijk wat hondengedrag had overgenomen. Hoe dan ook bijzonder om een stuk te gaan zwemmen in gezelschap van twee honden en een otter.

Voor het overige geen bijzonderheden over de slaapplek te vermelden, zonder de foto’s vervagen de herinneringen toch ook steeds meer.

Als je tijdens een reis zo dicht bij de hoofdstad van een land verblijft, moet je er natuurlijk ook wel een bezoek aan brengen. Vandaag dus een uitstapje naar Caracas, al was het er wel een met de nodige voorzorgsmaatregelen. Caracas was toen al een erg onveilige stad, het stond al in de top 5 van meest onveilige steden van de wereld. En zeker als toerist ben je duidelijk een doelwit. De regels voor de dag werden dus goed duidelijk gemaakt. Als groep bij elkaar blijven en ook maar een paar bezienswaardigheden waar we langs zouden gaan. Op het centrale plein van de stad was het wel veilig, maar eenmaal van dat plein af was het zaak om als groep in beweging te blijven. Met zulke instructies ben je toch wel erg alert tijdens het bezoek, het haalt de pret er op voorhand toch ook wel een beetje vanaf.

Onze bus reed ons tot op het Plaza Bolívar, het centrale plein. Daar heerste op zich toch wel een gemoedelijke sfeer. Het plein was eigenlijk meer een soort park, met in het midden een standbeeld van Simon Bolívar. Verder veel bomen, bloemen, fonteinen en bankjes. Kinderen waren aan het spelen, de duiven werden gevoerd. Eigenlijk een centraal plein zoals zo vele in Zuid- en Midden-Amerika. Uiteraard ook hier weer de kathedraal aan dit plein, net als een museum en het congres (dat dan wel net om de hoek stond).

Macuto is een kustplaats op zo’n 10 kilometer afstand van de luchthaven van Caracas. Ondanks dat de drukke hoofdstad Caracas net achter de berg ligt die opdoemt achter Macuto, merk je weinig van die hectiek. Macuto was dus duidelijk de perfecte plek om te acclimatiseren in het warme Venezuela. Maar voordat dat acclimatiseren kon beginnen, hadden we al een lange reis achter de rug.

Deze reis begon uiteraard vanaf thuis. Nadat de voordeur was afgesloten en de rugzak was omgedaan begon het grote avontuur met een wandeling in alle vroegte naar het station. Vanaf woonplaats Dordrecht gaat er een directe intercity naar luchthaven Schiphol, dus daar waar mogelijk heeft reizen met de trein de voorkeur. Geen gedoe met parkeren, je komt aan direct onder de vertrekhallen. Een paar roltrappen omhoog en je kan gaan inchecken. Er gaat geen directe vlucht vanaf Schiphol naar Caracas, dus een overstap was nodig. In dit geval in Parijs, dus eerst een korte vlucht naar Charles de Gaulle en daarna de lange vlucht naar Caracas. Door het tijdsverschil kom je dan nog steeds laat in de middag / begin van de avond aan op de plaats van bestemming. Hier stond onze gids Simone ons al op te wachten, dus toen we compleet waren konden we op pad.  Daar waar onze gids gewoon een Nederlandse was, daar hadden we met Mauro wel een lokale chauffeur. En gezien de gekte in het verkeer vooral in de omgeving Caracas was dat maar goed ook.

De eerste bestemming was dus Macuto, waar we een hotel hadden vlak bij het strand. Niet dat we daar vandaag nog iets aan hadden, want het was al best laat toen we aankwamen. Op de luchthaven had iedereen van de groep zich al aan elkaar voorgesteld, maar in het hotel was onder het genot van een drankje een verdere kennismaking. Ook de gids pakte verder haar rol: de reis werd doorgenomen en ook andere handige informatie werd vermeld. Na nog wat drankjes zocht iedereen al snel de kamers op, het was een lange en vermoeiende dag geweest. En rekening houdend met het tijdsverschil was het in Nederland al lang midden in de nacht.