Dag 11 alweer, dat betekent dat we zo ongeveer alweer op de helft van onze huwelijksreis zitten. Voor het gevoel gaat het flink hard, maar terugkijkend hebben we ook al heel veel gezien en gedaan. En vandaag ook weer een dag om naar uit te kijken. De Usambara mountains staan onder andere bekend om de mogelijkheden voor lange wandeltochten. Gisteren na aankomst hadden wij voor vandaag een mooie tocht uitgekozen: hiken naar Magamba NFR. Dit natuurgebied wat hoger in de bergen (piek op 1.840 meter) heeft een beschermde status en moet mooie, endemische planten en bomen huisvesten. En met een beetje mazzel zien we ook nog kameleons en andere dieren.
Vertrek van de wandeling is vanaf de lodge. Dat betekent dus ook zelf die klim van ruim 400 hoogtemeters maken. Niet voor niets wordt een richttijd van zo'n 6 uur aangegeven voor deze onderneming. Het goede nieuws voor ons was wel dat er een ervaren gids werd meegestuurd. Dat vergroot de kans de juiste weg te vinden en weer voor het donker terug te zijn wel met 99%. Nicolas was de naam, onze namen heeft hij vast niet onthouden.
Omdat het vandaag marktdag is in Lushoto, nam hij ons eerst mee dwars door het centrum van het plaatsje. Beetje onwennig voor ons, want wij waren ingesteld op een wandeling door landelijk gebied en de natuur. Gelukkig was de route door de stad niet al te lang en we kunnen nu toch maar mooi zeggen dat we het centrale plein (meer een grasveld), de markt, het busstation en de katholieke kerk van Lushoto hebben gezien. Eenmaal buiten het centrum waren we ook heel snel in het meer landelijk gebied. Ergens een klein paadje in en we liepen in het groen en begonnen aan een gestage klim. Soms over een zandweg, soms een kortere route over een smal paadje of over een erf. Niemand leek zich druk te maken als je even over privéterrein ging om je weg weer te vervolgen. Even een vriendelijk 'jambo' en een klein gesprekje al lopend tussen gids en bewoner en alles was helemaal prima. Voor wat betreft de zoektocht naar kameleons: die was 300 meter buiten de stad al geslaagd en er zouden nog vele exemplaren volgen. Qua klimmen was het voor ons aanpoten, gelukkig was er alle tijd om een eigen tempo aan te houden. Tussendoor ook voldoende stops waarbij Nicolas van alles uitlegde over eerst de omgeving, de mensen en de vegetatie en later over het natuurgebied en alles wat er leeft.
Na iets meer dan twee uur kwamen we aan bij de grens van Magamba. Een scherpe grens tussen bewoond gebied en het regenwoud, duidelijk dat achter de met een rij bomen aangegeven grens geen menselijk ingrijpen meer is toegestaan. Het regenwoud was indrukwekkend, met gigantisch hoge bomen. Niet vergelijkbaar met tropisch regenwoud, zoals we dat kennen van Azië en Zuid-Amerika, maar koeler en toch wat droger. Veel varens en mossen en zoals gezegd echte woudreuzen. Het klimmen werd in het bos in ieder geval intenser: veel modder en boomwortels en soms echt hele steile stukken. Bijna bovenop de heuvel kwamen we uit bij een oude Duitse schuilplaats (tijd van WW1), daarna nog een laatste stuk helling met treden op voordat we de top met de naam Kigulu Hakwewa hadden bereikt. We stonden nu op 1.840 meter hoogte en hadden een weids uitzicht over Lushoto en omgeving.
Terwijl de gids in een gebouwtje op de top de lunch ging bereiden (ingrediënten waren via een andere weg met een motor bovengebracht), hadden wij de tijd om van alle kanten van het uitzicht te genieten. Dat zouden we gaan doen, maar niet voordat wel alle kleren hadden aangetrokken die we bij ons hadden. Wat een gure wind en wat een kou daardoor. Tot 20 meter onder de top hadden we nog nergens last van, maar op dit topje was het niet te harden. Gelukkig werd het uitzicht er niet minder van, zeker niet toen de zon er ook nog eens voorzichtig bij kwam. Het duurde even voor de lunch klaar was, maar hij bleek dan ook wel uitgebreid te zijn. Gelukkig konden we die binnen eten, wel even lekker uit de wind.
Na de lunch begonnen we gelijk met een steile afdaling. We pakten een andere route, waardoor we zolang we in het natuurpark waren alleen maar treden naar beneden hadden. De andere route was zeker veel mooier, maar deze was wel handig om snel terug te zijn in Lushoto. Eenmaal buiten het park weer tussen de akkers en huisjes en later ook over zandwegen. We zouden niet meer door het stadje gaan, maar met een mooie boog er omheen. Met 14 stijgende en dalende kilometers in de benen kwamen we terug bij de lodge. Nog even een drankje op het terras in het zonnetje om even bij te komen. Die hadden we wel verdiend vonden we, net als een goede douche en daarna met de benen omhoog. Het was een leuke, leerzame en mooie tocht. Dit verslag is geschreven met die beentjes omhoog aan het begin van de avond, dus wat de avond allemaal heeft gebracht kan ik nog niet met zekerheid melden. Maar ik doe maar een voorspelling dat we dadelijk weer lekker gaan dineren, vast ook nog wel een drankje erbij. Daarna weer lekker onder de warme wol, zodat we uitgerust aan het volgende deel van ons avontuur: Mkomazi NP. En daar doen we op het moment dat het weer lukt ook weer verslag van.
Reactie plaatsen
Reacties