Tijd voor nog meer sneeuwpret. De dag begon met een vrije ochtend, maar met dit doorzettende mooie weer wilden we ook dat moment gebruiken voor de nodige lol buiten. Van de eigenaren van het landhuis konden we wat sleetjes lenen, dat maakt een goed recept voor wat plezier. Zeker als er rond het landhuis genoeg hellingen te vinden zijn. Beginnen dus maar met een lage helling in het weiland direct voor het landhuis. Een korte helling, maar steil genoeg om lekker wat vaart te maken. En met veel mensen kun je natuurlijk ook een lange sliert met sleetjes achter elkaar maken. Uiteraard ging dat regelmatig mis en belandde hier en daar wel iemand met het gezicht in de sneeuw. Maar juist dat hoort bij de lol.

Een paar groepsgenoten hielden het op een moment voor gezien, een klein groepje (waaronder ik) kregen zin in nog wat meer spanning. Tijd om de weg over te steken en naar het smalle maar zeer steile weggetje te gaan waar we op dag 2 nog hadden gewandeld. Wel fijn dat er onder aan het weggetje in het verlengde een grote hoop sneeuw lag, we zouden in ieder geval niet zomaar de drukkere weg op schieten. Het weggetje liep eerst een stuk recht omhoog, daarna een bocht naar rechts en dan weer recht. De eerste pogingen op de slee alleen op het rechte stuk, daarna de uitdaging om te starten na de bocht. Kunt was om in de bocht net niet te veel snelheid te hebben, zodat je de bocht nog te houden. Het rechte stuk begon je vervolgens met meer snelheid om onderaan echt hard te gaan. Deze tactiek ging meestal goed, maar sturen met een slee blijkt niet heel makkelijk. Soms dus even een uitstapje tussen de bomen of in een grote hoop sneeuw. Ook hier uiteraard de grootste lol. Nadeel van deze ‘need for speed’ was alleen wel dat we iedere keer weer nog verder omhoog moesten lopen met de slee, het begon op hard werken te lijken. Op een gegeven moment hadden we er dus wel genoeg van, tijd om nog even te relaxen voordat we in de middag op pad gingen.

Het middagprogramma was eigenlijk ook gelijk het avondprogramma, nachtprogramma en ook ochtend- en middagprogramma voor de volgende dag. Het was tijd voor een sneeuwscootertocht met overnachting in de koude wildernis. De eigenaar van het landhuis was ook in het bezit van de nodige sneeuwscooters, we konden dus op pad vanaf het terrein zelf. Iedereen dik ingepakt en met wat spulletjes voor een overnachting, we konden op pad. Twee personen per scooter, zodat je ook hier en daar kon afwisselen. Eerst uiteraard een uitgebreide instructie, zodat alles ook zo veilig mogelijk zou verlopen. Daarna starten maar en gaan. De eerste uitdaging kwam echter al bij de eerste grote weg. Geen sneeuw, dus hoe dan oversteken. Het leek toch wel een beter idee als de eigenaar (die ons zou gidsen) de sneeuwscooters naar de overkant zou brengen. Daarna nog op een ijzige weg, die voor velen toch ook wel lastig was om te overwinnen, en toen gelukkig dan toch de diepe sneeuw. Dat rijdt toch wel een stuk makkelijker.

De tocht ging lekker op het gemak, het was vooral een mooie rit door de bossen en langs meren. Eindbestemming was de oever van een meer, waar een soort van kamp was opgezet. Twee grote tipi’s, een klein hutje voor de kleine en grote boodschap en een vuurplaats direct langs het meer. Meer hadden we niet nodig voor deze ene nacht. Een deel van de groep ging het kamp en de omgeving verkennen, degenen die wilden konden nog een rondje op de sneeuwscooter. Dat laatste was vooral degenen die nog even flink gas wilden geven, dat zat er in de tocht naar het kamp niet echt in. Heerlijk om nog even wat fanatieker door de sneeuw te crossen.

Tegen zonsondergang begon het flink af te koelen, door het heldere weer zou het ’s nachts zelfs erg flink gaan vriezen. Tijd dus om twee vuren te stoken: eentje bij de vuurplaats en eentje alvast in de houtkachel in de tipi waar we zouden gaan slapen. Verder uiteraard alvast jezelf heel dik inpakken, dat zou wel nodig zijn. Het avondmaal konden we zelf maken op het kampvuur: pannenkoeken. Iedereen dicht tegen elkaar bij het vuur en om de beurt een eigen pannenkoek maken in een gietijzeren pan. Soms kan een simpele maaltijd erg lekker zijn. Na de maaltijd mooie verhalen bij het vuur. Op een gegeven moment kreeg ik ineens de opdracht om achter me te kijken. Boven het meer verscheen het noorderlicht, wat een fantastisch zicht. Omdat we midden in de natuur zagen, hadden we geen last van lichtvervuiling, waardoor we het perfect zagen. Tijd om dus even de plek bij het vuur te verlaten en te genieten van dit mooie natuurverschijnsel.

Nadat het noorderlicht weer was afgezwakt, werd het tijd om de tipi op te zoeken. Overal stonden stretchers, met daarop dierenhuiden om de kou vanaf de onderkant tegen te gaan. Daarop hele dikke slaapzakken die ons warm moesten houden. Uiteraard in combinatie met het houtvuur uit de kachel die in het midden stond. Het was belangrijk dit vuur heel de nacht aan te houden, dus er werd een tijdschema opgesteld zodat ieder uur iemand weer hout in de kachel zou gooien. Iedereen had dus op een ander moment de wekker gezet. Dat bleek eigenlijk niet nodig, want van slapen kwam niet heel veel terecht. Deels omdat het boven de dekens nog steeds best koud bleef, deels omdat iedereen natuurlijk steeds weer wakker werd als er een wekker ging. Weinig slaap dus voor iedereen.

Een dag om echt naar uit te kijken: een sledetocht met husky’s. Ook deze activiteit twee jaar ervoor al gedaan, dat was echt fantastisch. Zie ook het verslag van mijn reis naar Zweden in 2014. Met de twee busjes in de ochtend al op pad naar een afgesproken locatie ergens langs de weg, maar wel aan de rand van de natuur. Het betreft dan een gebied waar vaker met sledehonden wordt gereden, zodat er ook alvast sporen zijn getrokken om het slede rijden makkelijker te maken voor de husky’s. Toen we aankwamen stond er al een vrachtwagen vol met husky’s, maar voordat de honden werden uitgeladen kwamen de eigenaren al met een bericht. Het goede nieuws was dat het prachtig mooi weer was, het slechte nieuws was ook dat het prachtig mooi weer was. Voor ons als mens is het goed nieuws als de zon schijnt, maar voor husky’s is het dan al snel erg warm. En dat was dus vandaag dus het geval.

Gevolg van het mooie weer was dat we vandaag dus geen lange sledetocht konden gaan maken. Erg jammer, maar toch zou het nog steeds een erg leuke dag gaan worden. Allereerst mochten wij helpen met het uitladen van de honden. Een voor een kregen we een hond aan de lijn mee, waarmee we een stuk het natuurgebied in mochten lopen. Daar werden ze gekoppeld aan lijnen die daar waren gespannen, zodat ze daar lekker in de sneeuw konden liggen zonder elkaar te kunnen lastig vallen of te kunnen ontsnappen. Alle honden nog lekker wat stro om in te liggen en op een gegeven moment alle dieren nog wat te drinken en eten. Voor ons alle ruimte om kennis te maken met de husky’s en ze (als ze dat wilden) te aaien en knuffelen. Zo in het ochtendzonnetje was dat een prima bezigheid.

Terwijl wij ons vermaakten met de honden, werden de sledes wel uitgeladen. Er werden wat honden voor een slee gespannen en er werd een kort rondje gemaakt om te kijken hoe de honden het in de warmte (even ter informatie: de temperatuur was nog wel gewoon beneden vriespunt) hielden. Het bleek wel zwaar te zijn, maar iedereen een kort rondje van een minuut of vijf op de slede moest wel lukken. Zeker omdat er meerdere sledes en meerdere honden waren, zodat iedere husky maar een paar rondjes hoefde te lopen. Helaas geen optie om zelf de slee te besturen, maar onder deze omstandigheden was iedereen al blij om een stukje op de slee te mogen. Nadat iedereen een rondje had gemaakt, mochten alle husky’s lekker bijkomen in de sneeuw, ze kregen allemaal nog de nodige knuffels.

Verder werd het een dag van relaxen in de natuur. Er werd een kampvuur gemaakt, waarop lekkere warme bessenthee werd gemaakt en later ook een lunch. Lekker rondhangen en kletsen bij het vuur, een kort wandelingetje hier en daar en verder veel aandacht voor de honden. Al met al een prima dag. Halverwege de middag weer even helpen met het inladen van alle spullen en de husky’s, het is nog best een klus. Toen de vrachtwagen weer geladen was, werd het tijd om afscheid te nemen en weer terug te rijden naar het landhuis. Daar ook weer alle tijd om te relaxen. Sommigen doken de sauna in, anderen gingen voor een wandeling en weer anderen pakten er een goed boek bij. Zo veel ontspanning hadden we vandaag niet verwacht, maar we namen het er zeker even van.

Het plan van de dag: cross country skiën. Maar de ervaringen van twee jaar geleden waren voor mij niet de beste. Het bleek toen voor mij toch veel moeilijker om op de smalle cross country latten te blijven staan dan op ‘normale’ ski’s. Dat heeft dan weer te maken met te veel gewicht naar achteren, zodat je snel onderuit gaat. Dat zou ik dus bij skiën ook beter moeten gaan doen, maar daar kun je het dan nog wel wat compenseren met kracht. Hoe dan ook, toen de optie werd voorgelegd dat je ook kon kiezen voor skiën vandaag, was de keuze snel gemaakt. Er was een andere reisgenote die hier ook voor koos, dus wij werden met z’n tweetjes afgezet bij het skigebied, de rest reed vervolgens door naar een ander gebied om te gaan cross country skiën. Iedereen blij, want iedereen kon iets gaan doen wat hij (dat gaat over mij) of zij (dat gaat over al mijn reisgenotes) leuk vond.

Het skigebied het dichtst bij Höljes gelegen is Branäs, dat werd dus ook het gebied waar wij ons konden gaan vermaken. Wel nog even in de rij voor een skipas en ergens anders nog voor het materiaal, maar iets meer dan een half uur later konden we dan toch op pad. Eerst nog maar even wat info van onze wiki-vriendjes over het gebied: ’Branäs is een wintersportgebied in het midden van Zweden, gelegen in het laaggebergte in de noordelijke punt van het landsdeel Värmland. Het skigebied is gesitueerd bij het dorpje Ransby, ongeveer 8 kilometer ten zuiden van de grotere plaats Sysslebäck. Het gebied heeft 17 liften, 22 afdalingen en een valhoogte van 415 meter. Het gebied werd in december 1988 geopend door koning Karel XVI Gustaaf van Zweden. In 2014 werd er een nieuwe stoeltjeslift geopend vanuit het dal aan de noordzijde naar de top.’

Vanaf de skiverhuur konden we in ieder geval met één gondel naar de top van het skigebied, het geeft wel aan hoe compact het skigebied is. Perfect voor één dag dus, voor een hele week is het niet aan te raden. De pistes vooral groen en blauw, met maar een paar rode en slechts één zwarte piste terug naar het dal. Zelf ben ik een meer ontspannen skiër, dus ik vond het al lang best. In het begin weer zoals gebruikelijk een beetje roestig op de lange latten, maar daarna weer lekker naar beneden suizen. Prima weer ook, dus we vermaakten ons prima. Halverwege de skidag nog een lunch in een restaurant bovenin het gebied en aan het einde van de middag langzaam weer naar beneden. Daar hadden we ook afgesproken met de rest van de groep. Niet alleen omdat ze ons toch op moesten komen pikken, maar vooral ook omdat daar wel een après-ski bar te vinden was (en in het gebied waar ze waren cross country skiën waren niet). Gezelligheid dus weer. Uiteraard wel even slikken toen we de drank moesten afrekenen (al is dat anno 2025 in Nederland ook al even erg), maar dat mocht de pret uiteraard niet drukken.

Tegen de avond werden we door onze gids toch wel gesommeerd om in te gaan stappen om terug te gaan naar het landhuis, want het eten zou gewoon op het afgesproken tijdstip worden geserveerd. Na een dag van inspanning voelde de open haard weer erg goed, al werden we er slaperig van. Zomaar een keer goed op tijd naar bed dus maar, morgen wachtte weer een nieuwe activiteit.

Zoals gezegd vandaag geen heel vol programma. Tijd genoeg dus om rustig op te staan en te ontbijten. Daarna alle tijd om een boek te lezen of in de woonkamer spelletjes te spelen. Maar uiteraard nodigt het witte landschap ook uit om buiten de boel verder te verkennen of de paarden en varkens op te zoeken en aaien. Pas later op de ochtend zouden we op pad gaan, er stond een wandeling in de omgeving op het programma. Goed warm aankleden dus en vervolgens kon iedereen sneeuwrackets (van die tennisrackets voor onder je voeten om door de dikke sneeuw te kunnen lopen) aanmeten, deze moesten ook mee. We waren benieuwd hoe zwaar het allemaal zou gaan worden.

De wandeling startte vanaf het landhuis, geen transfer met de busjes dus. En het was ook niet echt nodig, want vanaf hier liep je zo de beboste heuvels in. Even de weg oversteken en we begonnen aan een klim. De sneeuwrackets waren hier nog niet nodig, want het ging hier om een smalle weg die nog wel regelmatig bereden werd. De eerste twee kilometer kwamen we ook nog her en der wel een huisje tegen. Op één plek vielen de ingesneeuwde autowrakken op, het naastgelegen huis zag er ook niet veel beter uit. Daarna was het vooral natuur. De wegen werden smalle paden, de sneeuw werd ook wat dieper. Uiteraard was dat ook het sein om elkaar regelmatig met sneeuwballen te bekogelen, sneeuwengelen te maken en af en toe aan een besneeuwde tak te schudden. Pure sneeuwpret dus.

Op een gegeven moment kwamen we bij een bevroren en besneeuwd meer. De bestemming was een hutje aan de overkant van het meer. Sneeuwrackets onder en stampen door de diepe sneeuw dus maar. Het valt nog tegen hoe zwaar dat is, maar uiteindelijk kwamen we goed verhit aan bij het hutje. Dit was het moment dat onze gids aangaf dat we ook een goed begaanbaar pad om het meer heen hadden kunnen pakken, maar dat wij al weg waren voordat hij dat had kunnen zeggen. Helemaal prima, het was op deze wijze een lekker inspannende activiteit. Bij het hutje konden we even wat eten en drinken. Er werd een vuurtje gestookt, zodat we wat lekker warms te drinken hadden.

Na deze stop werd het tijd voor de wandeling terug. Ondanks dat we het geploeter met de sneeuwrackets op het meer erg leuk hadden gevonden, kozen we voor de terugtocht maar voor het pad om het meer heen. De terugweg was ongeveer gelijk aan de het eerste deel van de tocht, dus geen verrassingen meer. Na iets van ongeveer een uur waren we weer terug bij het landhuis. Hier hadden we de rest van de middag en de avond weer voor onszelf. Lekker weer in de ontspanmodus, eigenlijk wel helemaal prima. Morgen zou er meer actie zijn.

Normaal begin ik altijd met een verslag van de reisdag naar de bestemming, maar nu valt er nog wel wat bijzonders te vermelden over de aanloop naar deze reis. Op het moment dat ik de reis had geboekt waren er nog maar weinig anderen die hetzelfde hadden gedaan. Op de site van de reisorganisatie was schijnbaar te zien in welke categorie (man/vrouw, leeftijdscategorie enzovoorts) de deelnemers konden worden ingedeeld, maar daar had ik niet naar gekeken (doe ik eigenlijk nooit). Wat wel altijd door mij in de gaten wordt gehouden, is of de reis al op gegarandeerd vertrek staat. Dat was gelukkig het geval, dus ik kon me onbezorgd gaan voorbereiden op de reis, de zin begon al te komen. Op een gegeven moment (een paar weken voor vertrek) werd ik gebeld door de reisorganisatie, er was toch wel iets waar de reisorganisatie zich zorgen over maakte. De reis was flink vol gelopen (zo’n twintig deelnemers) en ik bleek de enige man te zijn. Of ik niet wilde overboeken naar een andere datum of een echte ski-reis die gelijktijdig zou worden gehouden? Het antwoord was uiteraard nee, ik had juist zin in al die alternatieve activiteiten als sneeuwscooteren en een sledetocht met de husky’s. En wat is het probleem om met een stel vrouwen op pad te gaan? Ik bedankte dus vriendelijk en ben dus gewoon met deze groep vrouwen op reis gegaan. En achteraf ook totaal geen spijt, het was echt een leuke groep. De groep van de ‘normale’ ski-reis verbleef ook in dezelfde lodge. Ook prima mensen, maar onze groep was toch echt gezelliger. En onze gids vond het ook niet erg, want anders was hij echt de enige man geweest.

Nu dus maar over naar het verslag van de reis zelf. Vertrek in de ochtend vanaf Schiphol. Bestemming was niet een luchthaven in Zweden, maar het vliegveld van Oslo in Noorwegen. Deze luchthaven lag het dichtst bij Höljes, dat ook best dicht bij de grens tussen Noorwegen en Zweden ligt. De vlucht was er een die ik niet snel zal vergeten. Achter me een kind van een jaar of vijf die het nodig vond om steeds tegen mijn stoel aan te schoppen. Eerst maar een paar geïrriteerde blikken naar achteren, daarna een verzoek aan de (Nederlandse) moeder om toch maar even op te treden en na het verhaal van haar kant over een vrije opvoeding toch maar even de keuze opgeworpen dat zij kon ingrijpen of dat ik het anders wel zou doen. De halfslachtige oplossing van mevrouw was om dan maar van plaats te wisselen met het kind. Gelukkig wist het jongetje zich ten opzichte van de nieuwe voorbuur wel te gedragen. Het hele verhaal had bij meer mensen tot verbazing geleid, dat bleek wel toen ik mijn reisgenoten ontmoette op de luchthaven. Ze moesten wel lachen dat uitgerekend hun reisgenoot met het vervelende jongetje en de minstens net zo irritante moeder te maken had.

De eerste kennismaking met de reisgenotes en de gids was dus op de luchthaven, het was direct een gezellig bedoening. De ergernis van de vlucht was dus snel vergeten. De groep werd verdeeld over twee kleine busjes, ook werd gepolst wie van de groep (naast de gids) zou willen rijden. De busjes waren die ochtend door een vorige groep en gids naar de luchthaven gereden, vandaar de zoektocht naar minimaal één nieuwe chauffeur. Mij niet gezien, ik had nog nooit door de sneeuw gereden. Gelukkig was er een reisgenote die daar de hand niet voor omdraaide. Buiten Oslo eerst nog naar een winkelcentrum, waar we al die dingen konden inslaan die in Zweden veel duurder waren. Denk vooral aan alcohol en dat soort dingen. Shoppen dus maar, zodat we in de avond nog wat lekkers hadden voor bij de open haard of het kampvuur. Daarna de grens over, waarna we nog een stuk door Zweden moesten rijden.

We reden door een witte wereld met veel bossen. Op een gegeven moment zagen we zelfs wilde elanden aan de rand van het bos. De waarschuwingsborden met plaatjes van elanden en rendieren stonden er duidelijk niet voor niets. Na een rit van ongeveer 2,5 uur kwamen we aan in Höljes. Ons landhuis lag een stukje buiten het dorp, langs een riviertje met de mooie naam Klarälven. Binnen was de kachel lekker voor ons opgestookt, ontvangst met lekker warme drank. Daarna volgde de indeling van de slaapkamers. Ik werd ingedeeld bij een aantal mannen van die andere groep waar ik het eerder over had. Helemaal prima, iedereen moest toch elke dag ongeveer dezelfde tijd op. Voordat het donker werd nog even rondgelopen op het grote perceel bij het landhuis. Even kijken bij de rivier, waar ook een mooie grote tipi stond. Een fijne plek om in de avond nog bij een kampvuur te zitten, al waren de grote woonkamer en de eetkamer ook prima plekken om te zijn. Het eten werd op de meeste avonden geregeld in het landhuis zelf, de plek waar ook de meeste ontbijten waren. Alleen als we onderweg waren, werd er ergens anders gegeten.

De avond stond in het teken van gezellig kennismaken en het programma van de week doornemen. Hierbij werd vast rekening gehouden met de weersverwachtingen. De volgende dag geen heel uitgebreid programma, zodat we nu al wisten dat we er morgen niet heel vroeg uit hoefden. Best lekker na een reisdag.