We zijn weer lekker thuis. Genoten van een echt fantastische huwelijksreis, maar na een mooie reis is het ook altijd weer erg fijn om weer thuis te zijn. Je eigen plekje met je eigen spullen, je eigen keuken, je eigen douche en vooral: je eigen bed! Nu nog lekker een paar dagen vrij om even bij te komen en alles op te ruimen. Maar nu om het verhaal helemaal compleet te maken eerst nog een verslag van de allerlaatste dag van ons avontuur in Tanzania. Dat begon op de allereerste seconde van deze dag, de wekker was namelijk gezet om 0.00 uur. Snel toch nog even onder de douche en daarna de laatste kleding aan die nog een soort van schoon was. Je probeert zo'n reisdag toch met een soort van schoon en fris gevoel te beginnen. Om 0.45 uur werden we opgehaald bij de lodge, waar alles compleet stil was. Alleen de twee nachtwakers riepen rond, verder was er geen leven te bespeuren. Op de weg naar het vliegveld was het op de weg erg rustig, alleen viel het op dat er langs de weg hier en daar nog wel wat reuring was. Ergens zaten mensen buiten nog tv te kijken, er stonden mensen in groepjes te kletsen en ook een aantal winkeltjes leek nog open. Best bizar eigenlijk, het was ondertussen al flink na enen.

Voordeel van een vertrek in de nacht is dus wel een snelle rit naar het vliegveld en ook een erg rustige terminal. We kwamen precies aan toen de incheckbalie open ging en waren dus ook al snel aan de beurt. Er was alleen wel een probleem met het systeem. Geen idee wat, maar we moesten even aan de zijkant wachten. Geruststellend was wel dat zo ongeveer iedereen hetzelfde had, er waren nauwelijks mensen die wel konden worden ingecheckt. Een minuut of tien later was er een noodoplossing bedacht, waardoor we alsnog konden inchecken. Gelijk de tickets ook voor beide vluchten (zowel van Zanzibar naar Nairobi als van Nairobi naar Schiphol), dus dat was een geruststelling voor onze hele terugreis. We konden in ieder geval door richting veiligheids- en paspoortcontrole. Eerst nog een compleet onnodig formuliertje invullen (wat gaat u doen in Tanzania? Waar verblijft u?) en we konden langs alle loketjes en controlepunten. Gelukkig zoals gezegd niet druk, dus het kostte nog geeneens zoveel tijd. Daarna was het vooral wachten. Gelukkig was er nog wel wat aan winkels en horeca open, dus er was wat te doen. Het instappen begon lekker op tijd en iedereen was snel ingestapt, waardoor we tot onze verbazing gewoon 20 minuten te vroeg opstegen en koers zetten naar Nairobi. 

In Nairobi moesten we weer langs allerlei loketjes, maar dat liep eigenlijk ook best vlot. Gevolg was wel dat we twee uur moesten wachten. Een uur voor boarden konden we al naar een aparte wachtruimte. Niet slim van ons om daar gelijk naartoe te gaan, want in die ruimte waren behalve toiletten geen voorzieningen. We konden dus ook niet meer even iets te drinken halen. En als het boarden dan ook nog eens wordt vertraagd, wordt je vanzelf wel dorstig. Geen enkel idee waarom, maar uiteindelijk vertrokken we een half uur te laat. Het goede nieuws was wel dat het vliegtuig grotendeels leeg was. Niet alleen de mazzel dat er niemand anders naast ons zat, maar ook nog eens niemand achter ons. De stoel kon dus lekker naar achteren zonder anderen te hinderen en de spullen konden gewoon naast ons. De vlucht ging prima, al was de route (die we op het scherm konden volgen) een beetje onnavolgbare met de nodige bochten en afwijkingen. Rond 16.30 uur landden we op Schiphol, waarna we (vanwege de polderbaan) nog een rondje door de Haarlemmermeerpolder mochten rijden voordat we aan een slurf konden worden gekoppeld. Uiteraard wel de verst mogelijke, zodat we onze benen goed konden strekken op de luchthaven. De paspoortcontrole ging lekker rap en wonderlijk genoeg hoefden we maar een paar minuten te wachten op onze koffers. We konden richting Plaza om daar vervolgens af te dalen naar de treinperrons. Via de route Leiden - Alphen - Waddinxveen Noord waren we binnen de kortste keren thuis. De reis zat er nu echt op, snel naar de supermarkt voor de boodschappen (lekker, boerenkool!) en ook een eerste wasje draaien. Verder lekker heel de avond even niks en vroeg naar bed. Het was een lange dag geweest.

Samenvattend hebben we een heel mooie reis gemaakt. De minder bekende wildparken zijn echt een aanrader voor de liefhebbers van Afrika. Veel gezien en ook veel geluk gehad met het wild dat we zijn tegengekomen. Dit avontuur was er eentje om in te lijsten.

Vandaag de laatste dag op Zanzibar (en in Tanzania), komende nacht vliegen we terug naar Nederland. Gelukkig hebben we nog wel onze kamer geboekt tot morgen, zodat we nog de hele dag de beschikking hebben over de kamer en vanavond zelfs nog even een dutje kunnen doen. Geen stress dus ook met inpakken van de koffers, ook daar hebben we nog de hele dag voor. Op het programma voor vandaag: weinig. Te beginnen met lekker uitslapen. Geen wekker, geen stress. Een laat ontbijt en daarna luieren op de veranda van onze hut. Daarna nog even een laatste keer in het zwembad en de ochtend is alweer achter de rug.

Voor de lunch wilden we wel weer een keer buiten de deur zoeken. Via het strand op zoek naar een eettentje, dit keer in zuidelijke richting. Al snel een tentje gevonden met de naam Peter Pan, dat klonk ons goed in de oren. Het leverde ook een prima lunch op, waarna we nog een stuk doorliepen over het strand. Het werd inmiddels vloed, waardoor op een bepaalde plek het water tot de rotsen kwam. Geen zin in een nat pak, dus omkeren maar en terug naar de lodge. Daar was hetzelfde probleem, het water golfde tegen de muren van het terrein. Dan maar om via een pad en het dorpje, zo kom je tenminste droog terug. 

Halverwege de middag hadden we een massage geboekt. Hiervoor even naar het naastliggende hotel, maar daar hadden ze een keurige massageruimte. Een fijne massage van een uur, we kunnen helemaal soepel het vliegtuig in. Na de massage nog even relaxen op de veranda en de middag liep ook alweer ten einde. Opvallend dat de golven nog steeds tegen de muren/kades aanbeukten, zulk hoog water hadden we nog niet eerder meegemaakt.

Begin van de avond de tassen dan toch (voor zover mogelijk) vast pakken, dat scheelt vannacht weer. Ook nog even uitgebreid douchen, dat zal vannacht ook wel niet lukken. Vervolgens vroeg richting diner, nog even alles afrekenen van de laatste dagen en nog even een paar uurtjes naar bed. Rond middernacht gaat de wekker al weer en gaan we beginnen aan onze terugreis. Nu de reis tot een eind komt, kijken we weer uit naar ons eigen huis. Lekker onze eigen omgeving en ons vertrouwde bed. En hopelijk komen daarna snel de foto's en de video van onze bruiloft, we zijn erg nieuwsgierig!

Dag 21 van deze reis alweer. Nauwelijks voor te stellen dat we drie weken geleden alweer op pad gingen. Maar wat hebben we in die drie weken veel gezien. En ook vandaag kwam er weer wat bij: Jozani Forest. Formeel heet het Jozani-Chwaka Bay National Park, maar we houden het maar simpel (net als alle borden die het gebied markeren). Dit korte tripje was gepland voor de middag, dus we hadden de ochtend om lekker uit te slapen en verder weinig te doen. Wel even het dorpje ingelopen om alvast wat chips en koekjes te kopen voor op het vliegveld en in het vliegtuig. Met een extreem vroege vlucht wordt het een paar uurtjes in de nacht op het vliegveld wachten. We kunnen ons niet voorstellen dat er dan iets aan horeca open zal zijn op zo'n kleine luchthaven, dus daarom maar vast zelf wat regelen.

Als je vanuit het resort het dorpje inloopt, is het contrast wel erg groot. Kleine, gammele huisjes, onverharde wegen en veel rotzooi op straat. Kun je toch weer zien wat een onwerkelijke wereld die hotels met hun luxe en witte stranden scheppen. De mensen op straat waren overigens vriendelijk. Veel kleine winkeltjes en souvenirshops, op deze manier proberen ook zij wat te verdienen aan het toerisme. De soort 'supermarktjes' hadden een karig assortiment, we hadden dus geen keuzestress. Bus pringles en chocoladekoekjes, dat werd het dus. Hoe dan ook hebben we iets te knabbelen voor later, daar ging het ook om.

Na de lunch werden we opgepikt door een privéchauffeur. Jozani ligt niet ver weg, binnen een half uur waren we er wel. Daarna was het een kwestie van kaartjes en een gids regelen. Omdat we een georganiseerde tour hadden geboekt, was het aan de chauffeur om van loket naar loket te lopen (en dat een paar keer heen en weer). Ondertussen konden wij gewoon alvast genieten van het wild, want bij de ingang waren genoeg diadeemmeerkatten (blue monkey) te zien. Zij komen graag af op plekken waar veel mensen komen en vooral waar deze mensen eten achterlaten. Hadden we mooi gelijk de eerste apensoort weer afgevinkt, maar we kwamen vooral voor de tweede: de Zanzibarrodefranjeaap (Zanzibar red colobus monkey). Deze specifieke ondersoort van de rodefranjeaap is endemisch in Zanzibar, hij komt dus nergens anders voor. De apen hebben een opvallende rood-bruine, zwarte en witte vacht en een lange staart. Hopelijk zouden we ze vandaag kunnen gaan spotten.

Na een tijdje was alles rond, we konden met een gids een bos in. Helaas geen eigen gids, maar er werd ook een Zuid-Afrikaanse familie aan het geheel gekoppeld. Kleine kinderen en wil spotten gaat meestal niet lekker samen, maar we zouden wel zien. Vanaf het entreegebouw liepen we een bos in. Prachtig hoge bomen met op de bosbodem een mooi deken van varens. Er werd veel uitgelegd over de bomen en planten, ondertussen waren wij uiteraard aandachtig aan het zoeken naar wild en dan vooral apen. Na een tijdje wandelen vertelde de gids dat we terug zouden gaan naar de ingang om vanaf daar een stukje met de auto te rijden en dan op zoek te gaan naar de apen. Dat had hij eerder mogen vertellen, dan hadden we het zoeken tot nu wel achterwege kunnen laten.

Ondanks dat we de laatste dagen van deze reis vooral rustig aan willen doen, is hele dagen op het strand of bij het zwembad ook niets voor ons. Daarom waren we toch ook voor op Zanzibar op zoek gegaan naar wat dingen om te doen. Via het personeel van onze lodge werd de Safari Blue aangeprezen. Lees maar mee: "Discover the beauty of Kwale Island’s surroundings on this unforgettable tour. Start with snorkeling at vibrant coral reefs, then unwind on a stunning sandbank while enjoying a fresh seafood lunch. Afterward, stop by a breathtaking blue lagoon mangrove coast to explore its unique ecosystem and enjoy fresh tropical fruits." Klinkt best goed toch? Deze safari op het water stond voor vandaag op het programma.

Vertrek was op tijd, dus er moest een wekker worden gezet. Bij het opstaan bleek het mooi weer te zijn en (nog belangrijker) was de zee heerlijk kalm. Wel zo fijn als je op die zelfde zee wil gaan varen. Om 8 uur werden we opgehaald door een chauffeur. Privévervoer, dus lekker alle ruimte in de auto en op de achterbank de tijd om nog even echt wakker te worden. Ondanks dat de boottocht aan de zuidwestkant zou gaan plaatsvinden en onze lodge aan de zuidoostkant ligt, was het nog best ver rijden. Schijnbaar geen goede wegen langs de kust, want we moesten eerst tot bijna Zanzibar-stad om daarna pas via de westkust naar beneden te rijden. Al met al een uur en een kwartier voordat we ergens langs de kust stopten. Daar waren een paar overkappingen gemaakt, zodat we in de schaduw konden wachten. Gelijk maar van de gelegenheid gebruik maken om goed te smeren met zonnebrand, het zou op en in het water wel nodig zijn. In de tussentijd arriveerden de bemanning van de boot en overige passagiers. Terwijl ergens beneden aan het strand de boot werd geladen, konden wij flippers passen en uitkiezen. Vervolgens ook de trap af en via het strand door het water om in te stappen. Er waren ook een paar afrikaanse dames bij onze groep, die keken al moeilijk bij deze manier van instappen. Waarschijnlijk hadden ze vooral een Instagramtrip bedacht met mooie foto's en niet nagedacht over de wat meer avontuurlijke onderdelen van de trip.

De boot was een typische afrikaanse houten zeilboot, maar wel ook met motor. De heenrit was met de motor, dus al snel kwam de eerste bestemming in beeld: een zandbank. Eerder nog omschreven als een 'stunning sandbank', maar in de praktijk verstopt achter alle boten die lagen aangemeerd en onder de drommen mensen die er rondliepen. Een bezoek aan deze zandbank moest nog even wachten, eerst gingen we een uurtje snorkelen vlakbij. Binnen een met boeien gemarkeerd gebied werd een plekje gezocht, ook daar was het best dringen geblazen met de boten. Uitrusting aan en plonzen maar, eens kijken wat er onder water te zien was. Misschien zijn wij verwend, maar het was niet bijster interessant. We hebben inderdaad wel wat vissen gezien, maar er was weinig koraal. Dat moet volgens de verhalen toch wel beter kunnen in de wateren rond Zanzibar. Wat er wel veel zat, waren kleine kwalletjes. En daar zaten we dan weer net niet op te wachten. Binnen de kortste keren overal prikjes en jeuk, ik hield het daardoor zelf al snel voor gezien en klom weer terug op de boot. Sommigen hielden het wel langer vol en zochten ook wat verderop, waardoor ze nog best wat gezien hebben.

Na het snorkelen naar de drukbezochte zandbank. We hadden nog nauwelijks een voet aan land gezet en er werden al massages, souvenirs en cashewnoten aangeboden. Zelfs hier ben je niet veilig voor de lokale verkoopterreur. Verder is alles en iedereen alleen maar op zoek naar het beste insta-plaatje, grappig om te zien dat dat met die meute niet of nauwelijks lukt. Wij waren de poeha in ieder geval snel beu. Nog even een klein beetje zwemmen in de azuurblauwe zee en daarna terug onze boot op. Daar waren ze vers fruit aan het snijden, dus het was goed vertoeven. Lekker in de schaduw met fruit kijken naar de chaos op de zandbank.

Het voordeel van een dag lekker weinig doen, is dat het schrijven van een verslag dan ook lekker snel gaat. Daarmee ook gelijk maar even van de gelegenheid gebruik gemaakt om de opgelopen achterstand van verslagen in te halen. Maar over vandaag dus het volgende. Allereerst lekker uitslapen. Een keer geen wekker, hoe lekker is dat?! Wakker met het geluid van de oceaan en met een zonnetje zichtbaar tussen de lamellen van de houten deur. Vervolgens lekker in korte broek, t-shirt en met slippers naar een laat ontbijt. Prima start van een relaxte dag. Voor het huisje twee eigen ligbedjes, maar op de veranda ook genoeg zit- en hangplek. Hier was het goed vertoeven met een boek en wat puzzelboekjes. Richting het einde van de ochtend een wandeling over het strand. Drie kwartier in noordelijke richting, ergens een verse smoothie in de schaduw en vervolgens weer drie kwartier terug. Het was alleen wel hoog water geworden, dus op sommige plekken kwam het water nu tot aan (de muren van) de hotels en lodges. Dat werd dus wel natte voeten, maar dat hoort eigenlijk ook wel bij een strandwandeling. Eenmaal terug bij onze lodge lekker afkoelen in het zwembad.

Verslag van de middag: lezen en luieren bij ons hutje. Einde van de middag een lekkere douche en nu in het restaurantje in afwachting van het eten. Heeft het lang wachten op het eten toch een voordeel, kun je gelijk het verslag maken. Morgen wel weer wat actiever. Wat we gaan doen? Dat is vast wel terug te vinden in het verslag van morgen.

Changuu, beter bekend als Prison Island, ligt niet ver voor de kust van Stone Town. Het eiland werd vroeger door de Arabische slvenhouders gebruikt als gevangeniseiland voor slaven. Later werd het gebruikt als 'gewoon' gevangeniseiland en nog later als quarantaine-eiland voor immigranten uit India. Tegenwoordig wordt het eiland massaal bezocht door toeristen. Deels vanwege de historie, maar voornamelijk vanwege de gigantische Aldabra schildpadden die er leven. Ooit vier stuks uitgezet die in de achttiende eeuw vanuit de Seychellen als cadeau waren gekregen, nu lopen er meer dan 200 rond. Er wordt ook mee gefokt, veel exemplaren worden weer uitgezet op de Seychellen. Maar er lopen nog meer dieren rond die er van oorsprong niet thuis horen: pauwen uit India en Dikdiks van het vasteland. Hoe dan ook, wij gingen ons vandaag ook aan een bezoekje aan dit eiland wagen.

Na een gehorige en onrustige nacht, waarbij we naast veel stemmen en motoren in de stegen ook nog regen hoorden, stonden we flink brak op. Na het ontbijt werden we opgehaald voor een ochtendtrip naar Prison Island. Eerst met alle bagage naar onze taxi van vandaag, dat was in ieder geval veilig opgeborgen. Vervolgens met een geregelde gids, die wel heel matig Engels sprak, weer dwars door Stone Town om uiteindelijk uit te komen bij een strandje vlak bij het fort en het park waar we gisterenavond hadden gegeten. Echte kades kennen ze hier niet, het was dus vanaf het strand instappen in het bootje dat was geregeld. Gelukkig hadden we hier al rekening mee gehouden door slippers aan te trekken. Deze nu dus even uit en tot de kuiten in het water om vervolgens de boot in te klimmen. Het bootje had gelukkig wel een dak en daarmee dus schaduw. We hadden een privétour en konden na het instappen dus gelijk vertrekken.

De boot moest nog om wat boten slalommen, maar al snel zetten we koers richting Prison Island. Het ligt dichtbij, we zagen het vanuit Stone Island al liggen. Na een tochtje van misschien iets van 20 minuten kwamen we al aan. Ook hier weer een natte landing, dus weer uitstappen in het ondiepe water. Vervolgens de trap op en via een hoge vlonder richting het entreegebouw. Daarna begon de rondleiding. Eerst het voormalig huis van generaal William Lloyd Matthews, dat later een resraurant werd maar nu vooral een bouwval is. Door het slechte Engels van de gids is het verhaal mij verder ontgaan, we lezen het nog wel een keer na. Hierna naar het gebouw waar het eiland zijn bijnaam aan ontleent: de gevangenis. In een deel van het gebouw was een museum ingericht, waar de functie van het eiland door de jaren geen werd toegelicht.

Als laatste hetgeen waar veel mensen voor naar het eiland komen: de schildpadden. Ze leven in een afgezet gebied, bezoekers mogen alleen op de paden. De gigantische schildpadden vinden het echter vooral fijn om op de paden te lopen. Dichterbij de schildpadden kun je dus niet komen. Aanraken van de dieren is verboden, maar ik heb niet het idee dat de bordjes worden gelezen. Toen we er net waren hebben we nog wat foto's kunnen nemen, maar al snel werd het gigantisch druk. De lol was er snel af, we gingen maar weer lekker richting boot. Daar zagen we ook hoeveel boten er nu ineens lagen, maar goed dat we op tijd waren gegaan. Snel maar instappen en terug naar Stone Town, we waren klaar om richting strand te gaan.

Terug in Stone Town moesten we nog een stukje lopen naar de taxi, vervolgens nog ruim een uur naar Jambiani. Dit dorpje ligt aan de zuidoostkust van het eiland en is vooral een toeristische badplaats. Eenmaal aangekomen zagen we direct de azuurblauwe zee, het zwembad en de leuke hutjes. Een kleinschalige locatie, helemaal prima. Het plan voor de middag was om lekker op een bedje onder een palmboom te gaan luieren. Het werd echter het bed in de hut, want het werd bewolkt met veel wind en het begon zelfs even re regenen. Tijd dus voor een goede middagdut, want na weken van erg leuke, maar vermoeiende dagen was er wel wat slaap in te halen. In de avond was het wel weer opgeklaard, we konden lekker eten in het restaurantje. Prima eten, maar we wachten niet graag een uur op onze maaltijd. Daarna lekker vroeg naar bed, de vermoeidheid komt er duidelijk uit. De komende dagen maar genieten van onze rust dan.

Nog één keer wakker worden in een mooie hut in Maasailand en nog één keer het uitzicht op Mount Kilimanjaro. Na het ontbijt werd het toch echt tijd om afscheid te nemen van de maasai. Vanaf hun kant weer traditioneel uitbundig, er waren weer een aantal krijgers verzameld voor een traditonele dans. Het bleef maar doorgaan, dus het was aan ons om op een gegeven moment in te stappen en al zwaaiend weg te rijden. Vandaag ook onze laatste dag met Ben, hij kwam ons ophalen om ons naar de luchthaven van Arusha te brengen.

Het bleek een rit van twee tot tweeënhalf uur, gelukkig nauwelijks 'snelwegen'. Wel stoffige wegen binnendoor, waarbij we in het eerste deel nog afscheid konden nemen van gazelles, zebra's en giraffes. Het laatste beetje wild van het vasteland voor deze reis dus. Gelukkig wachten er (hopelijk) nog een aantal dieren op ons op Zanzibar. Eenmaal op de luchthaven nog een hartelijk afscheid van Ben voordat we ons in de gebruikelijke chaos van een luchthaven buiten Europa stortten. Iedereen moest wel een formulier zien of een vraag stellen. Tel daarbij een gezondheidscheck en twee veiligheidschecks bij op en je begrijpt dat we van rij naar rij liepen. Uiteindelijk was alles prima gelukt en kwamen we aan in de vertrekhal. Opmerkelijk veel zitplaatsen en eettentjes. Het is dat het er bloedverziekend heet was, anders zou je het zelfs aangenaam kunnen noemen. Wel een tip voor iedereen die naar dit soort kleine luchthavens gaat: lt altijd goed op, want vertrektijden en gates wijzigen om de haverklap. Onze vlucht vertrok ineens een kwartier eerder en een gewijzigde gate werd pas aangegeven bij start boarden. Wees dus alert.

De vlucht was een korte (vijf kwartier), maar vooral bij het opstijgen en landen een hobbelige. De landing daarentegen was een subtiele, we kwamen rustig aan op Zanzibar. Onze 'gids' (de persoon die de dingen voor ons regelt op het eiland) stond al met een chauffeur op ons te wachten, dus binnen no time waren we weer op pad. We hadden maar een korte rit voor de boeg, want voordat we richting strand zouden gaan hadden we eerst nog een nacht in de hoofdstad Zanzibar-Stad voor de boeg. Tien minuten later stonden we al aan de rand van de oude binnenstad, Stone Town genoemd. Hier moesten we met bagage en al uitstappen, want de straatjes in de oude binnenstad zijn zo smal dat er geen auto's kunnen komen. Zo uitstappen midden in de gekte van een markt en dan vervolgens door de mensenmassa de oude stad in, het was even wennen. Onder begeleiding van de gids hadden we na een minuut of vijf het hotel gevonden. Beetje erg basis, de kamer was een soort bezemkast met raam. Gelukkig maar voor één nacht en het voordeel was wel dat we midden in Stone Town zaten, de plek waar het ons toch ook om was te doen.

Stone Town (Swahili: Mji Mkongwe) is het oude centrum van Zanzibar-stad, de hoofdstad van het eiland Zanzibar in Tanzania. Tot aan de 19e eeuw was het een belangrijk handelscentrum voor kruidnagels en de Arabische slavenhandel. Stone Town staat sinds 2000 op de Werelderfgoedlijst. Gezien het deels Arabische verleden (en de huidige islamitische cultuur) heeft het toch wel veel weg van een oude medina, zoals je die in de Arabische wereld ziet. Zoals gezegd smalle straatjes en steegjes, waar je makkelijk kan verdwalen. Veel kleine winkeltjes en vooral veel drukte. Wat hier wel opvalt zijn de mooie houten deuren, met mooi houtsnijwerk. Na het inchecken was er in ieder geval nog genoeg tijd om hier rond te slenteren.

Nog even wat uitleg over de lodge. In 2017 was er een Noorse verpleegster die dit gebied als toeriste bezocht. Onder de indruk van de mensen en de omgeving wilde zij iets voor deze gemeenschap betekenen. In de wijde omgeving geen (gratis) school en ook een hospitaal ontbrak. Daar moest verandering in komen. Met Noorse sponsoring werd een school op poten gezet, maar om de school te onderhouden en vaste kosten als personeel en ook eten voor de kinderen te bekostigen, waren structurele fondsen nodig. Dit werd geregeld door de lodge op te zetten. Door een verblijf in deze lodge betalen reizigers mee aan de school. Verder kunnen de gasten een bezoek aan de school brengen en hopelijk nog een donatie doen. De school is met meer dan 600 kinderen een groot succes, de eerste leerlingen hebben inmiddels hun opleiding volbracht. De kinderen kunnen er gratis heen en krijgen ook twee gezonde maaltijden per dag. Kinderen die van verder komen, worden met de bus gehaald en weer teruggebracht. Volgende project is het hospitaal, deze is in aanbouw. Een mooi verhaal dus.

Ons verblijf is behalve leerzaam en leuk dus ook nog eens nuttig. Fijn om een klein steentje te kunnen bijdragen. Vanmiddag stond voor ons ook een bezoek aan de school op het programma, maar eerst in de ochtend nog een zogenaamde bushwalk. Onder begeleiding van een maasaikrijger een wandeling door de wildernis. Normaliter een garantie om geen wild te zien (want wij toeristen stampen te luid rond), maar in dit geval leek het ons toch leuk vanwege de uitleg die we zouden krijgen over de planten en het gebruik hiervan door de Maasai. Onze verwachtingen kwamen helemaal uit. De 'wildscore' was een wandelende tak, een schildpad en drie vogelsoorten, maar het plantendeel en culturele deel was leuk en leerzaam. En daarnaast altijd toch de spanning of je geen enge of gevaarlijke dieren tegenkomt. Verder ook goed uitkijken waar je loopt, het is een continue doornstruiken-, stenen- en poepslalom. Qua planten veel bijzondere gebruiken, vooral die van de olifantenpoep waren bijzonder te noemen. Heb je hoofdpijn? Steek olifantenpoep in de fik en gebruik het om boven te stomen. Ik ga het maar niet proberen. Verder is het leuk om een droge olifantendrol te gebruiken als voetbal. Niet dat we er beter van gingen voetballen, maar best grappig om een 'balletje' te trappen op de savanne. Misschien als ik thuis ben mijn schoenen maar eens wassen. De medicinale gebruiken waren uiteraard veel serieuzer, vooral de verschillende soorten acacia's kennen veel gebruiken. Na ruim twee uur rondwandelen in de hitte was het fijn om toch weer terug te komen bij de lodge en even in de schaduw wat te drinken en relaxen. Dat was goed uit te houden tot aan de lunch.

In de middag zoals gezegd een bezoek aan de school. Normaal een rit met een jeep, maar beide exemplaren waren niet beschikbaar of kapot. Wat ons betreft geen probleem om nog een stuk te lopen, het was ongeveer 20 minuten enkele reis. De school lag langs de grotere weg en besloeg een flink terrein. Onze komst was al doorgeseind, want bij aankomst stonden de ruim 600 kinderen en de leraren al buiten in rij en gelid op ons te wachten. De oudste kinderen verwelkomden ons al bij de poort met een speciale welkomstdans en zelfs speciale welkomstbordjes met onze namen er op. Daarna nog massaal gezang met de hele groep en een welkomstwoord van de hoofdleraar, gevolgd door een voorstelrondje van alle leraren. Hierna mochten wij ons voorstellen aan de hele school. Lessen zijn in het Engels, dus wij schatten in dat de kinderen het best konden volgen. Ook hier voelden we ons trouwens best opgelaten dat alle lessen van een hele school worden stilgelegd vanwege onze komst. We vonden het dus ook niet heel erg dat de kinderen op een gegeven moment weer terug mochten naar de klassen.

De hoofdleraar gaf ons nog een rondleiding, waarbij we nog in twee klassen konden rondkijken en in de keuken en eetzaal. De leerlingen leken het erg leuk te vinden om les te krijgen. Alles heel speelvol en met de grootste lol. Leuk om te zien en fijn dat dit soort projecten worden opgezet. Ons afscheid viel toevallig gelijk met het moment dat de school uitging. De kinderen vonden het maar al te bijzonder dat wij lopend waren, het eerste stuk liepen er misschien wel vijftig met ons mee. Het werd zo een gezellige bedoening.

Terug in de (wat meer) bewoonde wereld, na een paar dagen dus ook weer internet. Een paar dagen achterstand dus met de verslagen, maar dat halen we wel weer in. Maar laten we verder gaan met het verhaal waar we waren gebleven. Het werd tijd voor alweer een nieuw hoofdstuk van dit avontuur, het laatste op het vasteland van Tanzania. Bestemming Maasailand, vast geen verrassing dat dit een gebied is waar Maasai leven. Dit volk leeft nog traditioneel volgens oude gebruiken en in harmonie met de natuur. Planning om twee nachten in een lodge te verblijven die wordt gerund door de Maasai en om hier ook meer te leren over het leven van deze stam. Maasailand ligt ten westen van de wereldberoemde berg Kilimanjaro, tegen de grens met Kenia aan.

Vanuit Moshi in de maandagochtendspits vooral het eerste deel over de doorgaande weg een tergend langzame rit. Uiteindelijk schoot het wel lekker op nadat we vanaf deze weg afsloegen en verder het binnenland inreden. Toen we Ben vooraf vroegen over hoe Maasailand was, zij hij stoffig en heet. En daar was geen woord van gelogen. Een compleet droog landschap met weinig begroeiing en de hitte die in de ochtend al de auto insloeg. Wat dat betreft wisten we nu al dat het pittige dagen zouden worden. Maar we hadden er zeker nog veel zin in, zo zouden we bijvoorbeeld vandaag onze laatste gamedrive met Ben hebben. Locatie van het laatste wild spotten in de safari-jeep was het Enduimet WMA. Deze afkorting staat voor Wildlife Management Area. Geen National Park dus, maar dat is vooral omdat in het gebied gewoon Maasai wonen met hun vee. Bij een NP zouden deze mensen uit het gebied moeten verhuizen en dat is gewoon geen optie voor ze.
Dat was dus ook het meest opvallende toen we (na betaling bij de poort) het gebied inreden: regelmatig kuddes met koeien of geiten en op sommige plaatsen ook doma's (met doornstruiken omheinde woonplekken). Grappig om op het ene moment wild te zien en 200 meter verderop iemand te zien lopen met of zonder vee. Duidelijk dat hier de mensen in harmonie leven met de natuur. Hopelijk zal dit nog lang zo kunnen en blijft de balans bewaakt. Onze aandacht ging uiteraard vooral naar het natuurdeel en we werden verwend. Al snel uiteraard een aantal giraffes gezien en ook de thomson gazelle (hadden we nog niet eerder gezien) en de grant's gazelle werden in flinke hoeveelheden gespot. Tel daar de struisvogels, impala's, zebra's, struisvogels en olifanten bij op en naar onze mening heb je een goede dag. Vooral opvallend hoe dicht we bij de olifanten konden komen, die trokken zich van ons niets aan. Goed voor de foto's, je hoort ons niet klagen.

Vanuit het hotel hadden we lunchboxes meegekregen, dus in de schaduw van een grote boom bij een heuvel konden we lekker even eten. Na een paar minuten werd ons verteld dat een groot deel van ons uitzicht in Kenia lag, we stonden op nog geen honderd meter van de grens. Deze werd gemarkeerd door witte betonnen palen op een onderlinge afstand van zo'n honderd meter. De grens wordt gevormd door een kaarsrechte lijn, hij is dus heel makkelijk te volgen. Na de lunch volgde een verdere zoektocht langs deze grens. Nu maar hopen dat we niets spectaculairs aan de overkant van de grens zouden spotten, want we hadden uiteraard geen visum om Kenia in te gaan. Bij een fotostop bij een grenspaal konden we het uiteraard niet laten om drie tenen over de grens heen te steken, dan kunnen we in ieder geval zeggen dat we ook in Kenia zijn geweest. Gelukkig geen grenswachten te zien, ik geloof dat het in dit gebied ook minder een probleem is.

De gamedrive bracht ons verder nog veel moois, zoals kuddes gnoes, veel aasgieren, giraffes en bij het scheiden van de markt zelfs nog kleine koedoes. Qua grazers hadden we de bingokaart zo ongeveer vol. Roofdieren zitten wel in het gebied, maar laten zich in de buurt van waar de mensen wonen niet of nauwelijks zien. Logisch dus dat we deze dit keer niet hadden gezien. De maasailodge waar we vannacht zouden verblijven ligt buiten de WMA, dus eerst gingen we maar weer richting een uitgang. Van daar was het nog een stukje rijden, maar voor zonsondergang kwamen we aan bij het kamp met uitzicht op de Kilimanjaro. Er stond een groot ontvangstcomité met maasai klaar in traditionele kleding. Met zang en dans werden we ontvangen. Voelt altijd een beetje raar om zo uitbundig ontvangen te worden, maar aan de andere kant is het ook wel weer leuk. Na dans en zang een welkomstwoord, waarbij we uiteraard als ontvangst een bijzonder ritueel moesten ondergaan. Traditie zou zijn dat gasten koeienbloed moesten drinken om het kamp te betreden. We hebben het vruchtensap uiteraard netjes opgedronken, we zijn deze grappen wel gewend. Toch mooi dat er regelmatig wel mensen intrappen die bij het idee al vol over de nek gaan. Ik hou wel van die geintjes.

We waren een stuk later aangekomen dan verwacht, dus we moesten in de vijfde versnelling door het bedachte programma heen. De zonsondergangdans begon bijna te laat, we konden nog net de zon onder zien gaan tijdens de rituele dans. Uiteraard speciaal voor de gasten uitgevoerd, maar de maasai leken er oprecht lol in te hebben. Daarna snel door naar de Mtv, de Maasai television. Dit betekent eigenlijk niet meer dan een moment bij het kampvuur, waar de dag wordt doorgenomen en allerlei onderwerpen worden besproken. Via de maasai die engels spraken werden heen en weer allerlei vragen gesteld en beantwoord, een leuke manier om elkaars achtergrond en cultuur te leren kennen. Laatste onderdeel van de dag was het diner. Verbluffend hoe verfijnd hier wordt gekookt, we waren onder de indruk.

De lodge is echt prachtig. Het hoofdgebouw bestaat uit drie ronde, aan elkaar gebouwde traditionele hutten, opgebouwd uit takken, klei en een dak van gras. Echt heel netjes en mooi ingericht, eigenlijk gewoon best luxe. Dat geldt ook voor de hutten. Erg ruim uit elkaar geplaatst (makkelijk 50 meter) en erg mooi ingericht en voorzien van toilet en douche. Eigenlijk wel de mooiste en netste kamer van deze reis. Ook nu weer een speciaal met bloemen opgemaakt honeymoon-bed, wat leuk dat ze er overal zoveel werk van maken. En in dit geval (net zoals in Usambara Mountains) ook een fles wijn om het te vieren. En heel netjes dat je in het donker altijd begeleiding krijgt van het restaurant naar je hut, wel een veilig idee. Na twee weken van natuur leuk om nu ook een stukje cultuur mee te krijgen, benieuwd wat morgen ons gaat brengen.

Bij het betreden van Mkomazi NP hadden we een 48 uurs-ticket aangeschaft. Even snel rekenen en we kwamen tot de conclusie dat we nog een hele ochtend hadden voor een laatste gamedrive. Wekker dus om kwart voor zes, snel aankleden en inpakken, ontbijt om half zeven en in de safari-jeep om zeven uur. We hadden zeker nog niet genoeg van dit park! En wat een mooie gamedrive zou het worden. Waar we dachten nog wat dieren te gaan zoeken, daar werd het een parade van gigantische kuddes met dieren. Mogelijk had het wat te maken met het wat meer bewolkte weer, maar overal liep de savanne vol met dieren. Fantastisch om mee te maken.

Het eerste deel van de gamedrive viel het nog niet zo op. Eerst door het afgebrande deel, waar alleen de gisteren genoemde vogels op zoek waren naar een simpel maaltje. Het stuk daarna door een wat meer bebost deel met vooral veel hoge struiken en ook bomen, waar toch ook al best wat (in kleine aantallen) konden zien. We waren vooral ook blij met de normaal toch heel schuwe dikdik. En toen kwam de open vlakte. Overal grote kuddes zebra's en elandantilopes. En zelfs giraffes in grote groepen, dat zie je normaal nooit. Het was echt om de gaverklap stoppen voor een mooie foto of om gewoon alles te bewonderen.

Vandaag weer net als gisteren richting de dam. Via de portofoon leek een bericht van een andere gids te komen dat er iets bijzonders te vinden moest zijn vlakbij de dam. Tempo dus iets omhoog, maar Ben leek niet te vinden waar hij naar op zoek was. Dan dus maar door en over de vlakte op zoek naar ander moois. En dat was er zoals gezegd genoeg. Bijna alle dieren die we eerder hadden gezien kwamen wel weer voorbij. Uiteindelijk kwamen we uit bij het meer, waar vooral een grote groep giraffes de aandacht trok. Heel bijzonder om te zien hoe deze dieren door de poten zakken om te kunnen drinken. Na nog een rondje om het meer besloten we een poos stil te gaan staan en gewoon af te wachten welke dieren voorbij zouden komen. Na een tijdje kwam een flinke kudde impala's op korte afstand voorbij en waren ook de giraffe's flink dichterbij gekomen. In de verte was een gigantische kudde zebra's gemixt met elandantilopes bij het meer gaan drinken. Toen zij weer weg waren gelopen, gingen wij ook weer verder. En dat bleek een gouden timing.

De grote kudde zebra's was in twee delen gesplitst en ze waren flink naar elkaar aan het roepen. Daartussen zag Ben een aantal leeuwen in beweging in en rond een droge rivierbedding. Een deel van de zebra's was al voorbij aan de leeuwen, anderen nog niet. Een soort patstelling dus. Ernaar toe rijden was geen optie, want we zouden de schichtige leeuwen wegjagen. Dan dus maar naar halverwege een helling om het hele tafereel van een afstandje en van boven te aanschouwen. Eenmaal positie ingenomen op.zoek naar in ieder geval één leeuw, zodat je in de gaten hebt wanneer ze in beweging komen. Toen dat was gelukt, begon het wachten. De zebra's zochten een veilige route, de leeuwen lagen rustig te loeren. Dat duurde een flinke poos en dat gaf ons een probleem: we moesten onderhand wel op pad om op tijd uit het park te zijn. Het 48 uurs-ticket liep bijna af. Uiteindelijk toch maar de keuze om er vandoor te gaan en daarmee het hele tafereel te verstoren. Dat gebeurde dus ook, toen we aan kwamen rijden verliet in ieder geval één leeuw de stellingen. De zebra's hadden deze leeuwin gelijk weer in de gaten, het spel kon weer opnieuw beginnen.

Vandaag een volle dag om met onze safari-jeep Mkomazi NP te verkennen. Eerst nog even wat informatie over dit park. Mkomazi is een afgelegen, maar schitterend nationaal park in het noorden van Tanzania. Door de ligging was het aanvankelijk zeer moeilijk om het park te bereiken. Mkomazi werd zelfs pas officieel in 1951 opgericht en ontving nooit de nodige financiële steun zoals de andere parken. Pas in 1989 werd het ware belang van dit prachtige park erkend. Samen met het Tsavo National Park in Kenia, vormt Mkomazi één van de grootste en belangrijkste beschermde ecosystemen in de regio. De twee parken zijn dan ook het leefgebied van kuddes olifanten die rondtrekken, zebra’s en oryxen. Het landschap van het nationale park wordt gedomineerd de Kilimanjaro in het noordwesten, terwijl in het zuiden de Pare- en Usambara Mountains een spectaculaire achtergrond vormen.

Tot zover de beschrijving, nu over naar onze belevenissen deze dag. Het plan was in ieder geval als volgt. Erg vroeg uit de veren voor een ochtendtocht door het park. Aan het einde van de ochtend en het begin van de middag terug bij de lodge (tijdens het heetst van de dag zijn er toch minder dieren te zien, dus ruim de tijd voor een lunch en even relaxen) om later in de middag tot aan zonsondergang weer op zoek te gaan naar de dieren in het wild. Maar laten we eerst beginnen met de ochtend. Vertrek nog redelijk in het donker, om 6 uur. Geen ontbijt bij de lodge, maar die kregen we in doosjes mee voor later. Wat ons vooral opviel was dat het deze ochtend verdomd koud was, dus blij dat we toch een vest hadden aangetrokken. Zeker met een open dak was het het eerste uur al rijdend best fris.

Binnen de kortste keren hadden we weer een bijzondere 'vangst': een serval die na een nacht nog niet voldoende had van het jagen liet zich in het grasland zien. Erg leuk, deze katachtige had ik nog nooit in het wild gezien. Na deze stop lieten ook de eerder gevonden dieren zich weer zien: de elandantilope, oryx, giraffe en struisvogel waren ook weer van de partij. Verder valt het in Mkomazi NP op hoeveel vogels er zijn te vinden. Vooral het aantal roofvogels dat we hebben gezien was opvallend hoog (al zijn deze in de toppen van de bomen wel makkelijker te spotten natuurlijk). Langzamerhand reden we richting een dam. Deze dam zorgt ervoor dat er bovenstrooms een meer ontstaat dat ook in de droge tijd nog water bevat. Op deze manier kunnen de dieren in het gebied makkelijker overleven, wat zorgt voor een steeds gezondere populatie van de verschillende soorten. En voor ons het voordeel dat er altijd een plek is waar makkelijker dieren te vinden zijn. Ook nu was dat het geval, verschillende kuddes (elandantilopen, zebra's en zelfs een gigantische kudde buffels) liepen af en aan naar het meer om te drinken. Verder langs en in het meer ook de nodige vogels, ook zij vonden het hier wel een fijne plek.

Nadat we een poosje bij het meer hadden gekeken en rondgereden, reden we een heuvel bij het meer op. Bovenop de heuvel was er een picknickplaats met uitzicht over het meer en de omgeving. Fantastisch om tijdens ons late ontbijt de dieren al dan niet in grote kuddes van en naar het meer te zien gaan. Na het ontbijt gooide Ben het over een andere boeg, we gingen de heuvels in. Binnen de kortste keren hadden we onze eerste olifanten in dit park gezien en er zouden er nog meerdere volgen. We hadden dus ontdekt waar we de olifanten konden vinden. Bovenop de heuvel nog een mooi uitzichtpunt en toen aan de andere kant weer naar beneden. Daar hadden we de mazzel om nog gerenoeks en de kleine kudu's (koedoes) te spotten. De ochtendtocht begon echt een succes te worden, maar er wachtte nog een uitsmijter op ons. Nog een serval, die uitgerekend in een bosje naast het pad aan het relaxen was. Een mooie toegift op een mooie gamedrive.

Vandaag alweer naar het vierde wildpark deze reis: Mkomazi NP. Helemaal in het noorden, grenzend aan Kenia. Net zo onbekend bij het grote publiek als de eerdere drie parken, dus ook hier hoef je niet veel andere toeristen te verwachten. Wij zijn in ieder geval heel benieuwd. Maar voordat het zover is, moet er nog een stuk worden gereisd. We verlaten Lushoto in de Usambara mountains en in een uurtje dalen we terug af naar de doorgaande hoofdweg waar we twee dagen daarvoor vandaan kwamen. Van daar richting Mkomazi NP, waar we nog eens twee uur later aankwamen. Geen lange reisdag dus vandaag, dat betekent dus meer tijd om op zoek te gaan naar wilde dieren.

Eerst moet dan wel het entreegeld voor het park worden betaald en dat nam een flinke tijd aan administratieve handelingen in beslag. Niemand in de rij en het personeel gewoon aanwezig, maar toch 25 minuten voordat de poort voor ons open ging. Maar gelukkig hadden een aantal dieren netjes op ons gewacht (dat houden we onszelf maar voor), er was al snel genoeg te zien. Het eerste stuk gamedriven was maar een korte, want ons kamp lag slechts enkele kilometers van deze ingang van het park. Eerst even inchecken en de koffers op de kamer. Daarna een snelle lunch en gelijk weer op pad. We waren een beetje ongeduldig om weer wild te gaan spotten. Ook nu al weer snel de eerste dieren, vooral toen we op de meer open vlaktes kwamen. Giraffes worden vanwege de lange nek op deze vlaktes heel makkelijk gezien, maar ook de zebra's, elandantilopes en oryxen waren niet te missen. Later nog hartebeesten, struisvogels en een glimp van de grant's fazelle. De bingokaart liep dus lekker vol.

Binnen het park hadden we nog twee speciale gebieden te bezoeken. Allereerst een afgeschermd gebied ter bescherming van (en voor het fokprogramma van) de zwarte neushoorn. Het is nu eenmaal makkelijker om ze in zo'n gebied te beschermen dan als ze door het hele park zwerven. Van kooien kun je echter niet spreken, het zijn gebieden van vele vierkante kilometers. Er zijn twee zogenaamde sanctuaries, waarvan er één te bezoeken is door toeristen. Bij de ingang moesten we wel van voertuig wisselen. In een open voertuig gingen we met een ranger op pad. Deze opvang is in drie delen opgesplitst. In de twee grootste delen wonen ieder één mannetje en twee vrouwtjes (en inmiddels wat jongen), in het derde deel een wees neushoorn. In het eerste deel hadden we snel een mannetjesneushoorn en een vrouwtjesneushoorn met jong gespot. Vooral het vrouwtje met jong was erg schichtig, dus het werd een ruwe rit door de bush om ze een beetje goed te kunnen zien. Het mannetje maakte zich over ons niet zo druk, hij wilde gewoon achter het vrouwtje aan om te zien of er gepaard kon worden. Verder dan zoenen kwam het echter niet.

Na het eerste deel volgde een kort bezoek aan de weesneushoorn. Sinds ze drie maanden oud was, had ze geen moeder meer. De zorg is sindsdien overgenomen door twee parkwachters. De inmiddels vijfjarige neushoorn is dus totaal gewend aan mensen en vind het heerlijk om tegen de jeep aan te schuren. Geen idee of zij ooit nog het wild in zou kunnen, misschien leert ze wel weer neushoorngedrag als ze oud genoeg is om bij andere neushoorns te worden geïntroduceerd. In het derde deel van het gebied zagen we dat het terrein toch echt best groot is. Twintig minuten rondrijden en geen spoor gevonden. Wel veel andere dieren, die hier ook gewoon wonen om een zo natuurlijk mogelijke situatie na te bootsen. Alle dieren behalve olifanten, want zij zouden te veel concurreren om het aanwezige voedsel. Terug in het eerste gebied weer dezelfde neushoorns gezien (er liep daar ook een ranger, dat verklaart wel wat), waardoor er weer een wilde rit volgde achter deze dieren aan. Er werden zelfs struiken omver gereden.

Dag 11 alweer, dat betekent dat we zo ongeveer alweer op de helft van onze huwelijksreis zitten. Voor het gevoel gaat het flink hard, maar terugkijkend hebben we ook al heel veel gezien en gedaan. En vandaag ook weer een dag om naar uit te kijken. De Usambara mountains staan onder andere bekend om de mogelijkheden voor lange wandeltochten. Gisteren na aankomst hadden wij voor vandaag een mooie tocht uitgekozen: hiken naar Magamba NFR. Dit natuurgebied wat hoger in de bergen (piek op 1.840 meter) heeft een beschermde status en moet mooie, endemische planten en bomen huisvesten. En met een beetje mazzel zien we ook nog kameleons en andere dieren.
Vertrek van de wandeling is vanaf de lodge. Dat betekent dus ook zelf die klim van ruim 400 hoogtemeters maken. Niet voor niets wordt een richttijd van zo'n 6 uur aangegeven voor deze onderneming. Het goede nieuws voor ons was wel dat er een ervaren gids werd meegestuurd. Dat vergroot de kans de juiste weg te vinden en weer voor het donker terug te zijn wel met 99%. Nicolas was de naam, onze namen heeft hij vast niet onthouden.

Omdat het vandaag marktdag is in Lushoto, nam hij ons eerst mee dwars door het centrum van het plaatsje. Beetje onwennig voor ons, want wij waren ingesteld op een wandeling door landelijk gebied en de natuur. Gelukkig was de route door de stad niet al te lang en we kunnen nu toch maar mooi zeggen dat we het centrale plein (meer een grasveld), de markt, het busstation en de katholieke kerk van Lushoto hebben gezien. Eenmaal buiten het centrum waren we ook heel snel in het meer landelijk gebied. Ergens een klein paadje in en we liepen in het groen en begonnen aan een gestage klim. Soms over een zandweg, soms een kortere route over een smal paadje of over een erf. Niemand leek zich druk te maken als je even over privéterrein ging om je weg weer te vervolgen. Even een vriendelijk 'jambo' en een klein gesprekje al lopend tussen gids en bewoner en alles was helemaal prima. Voor wat betreft de zoektocht naar kameleons: die was 300 meter buiten de stad al geslaagd en er zouden nog vele exemplaren volgen. Qua klimmen was het voor ons aanpoten, gelukkig was er alle tijd om een eigen tempo aan te houden. Tussendoor ook voldoende stops waarbij Nicolas van alles uitlegde over eerst de omgeving, de mensen en de vegetatie en later over het natuurgebied en alles wat er leeft.

Na iets meer dan twee uur kwamen we aan bij de grens van Magamba. Een scherpe grens tussen bewoond gebied en het regenwoud, duidelijk dat achter de met een rij bomen aangegeven grens geen menselijk ingrijpen meer is toegestaan. Het regenwoud was indrukwekkend, met gigantisch hoge bomen. Niet vergelijkbaar met tropisch regenwoud, zoals we dat kennen van Azië en Zuid-Amerika, maar koeler en toch wat droger. Veel varens en mossen en zoals gezegd echte woudreuzen. Het klimmen werd in het bos in ieder geval intenser: veel modder en boomwortels en soms echt hele steile stukken. Bijna bovenop de heuvel kwamen we uit bij een oude Duitse schuilplaats (tijd van WW1), daarna nog een laatste stuk helling met treden op voordat we de top met de naam Kigulu Hakwewa hadden bereikt. We stonden nu op 1.840 meter hoogte en hadden een weids uitzicht over Lushoto en omgeving.

Terwijl de gids in een gebouwtje op de top de lunch ging bereiden (ingrediënten waren via een andere weg met een motor bovengebracht), hadden wij de tijd om van alle kanten van het uitzicht te genieten. Dat zouden we gaan doen, maar niet voordat wel alle kleren hadden aangetrokken die we bij ons hadden. Wat een gure wind en wat een kou daardoor. Tot 20 meter onder de top hadden we nog nergens last van, maar op dit topje was het niet te harden. Gelukkig werd het uitzicht er niet minder van, zeker niet toen de zon er ook nog eens voorzichtig bij kwam. Het duurde even voor de lunch klaar was, maar hij bleek dan ook wel uitgebreid te zijn. Gelukkig konden we die binnen eten, wel even lekker uit de wind.

Na de lunch begonnen we gelijk met een steile afdaling. We pakten een andere route, waardoor we zolang we in het natuurpark waren alleen maar treden naar beneden hadden. De andere route was zeker veel mooier, maar deze was wel handig om snel terug te zijn in Lushoto. Eenmaal buiten het park weer tussen de akkers en huisjes en later ook over zandwegen. We zouden niet meer door het stadje gaan, maar met een mooie boog er omheen. Met 14 stijgende en dalende kilometers in de benen kwamen we terug bij de lodge. Nog even een drankje op het terras in het zonnetje om even bij te komen. Die hadden we wel verdiend vonden we, net als een goede douche en daarna met de benen omhoog. Het was een leuke, leerzame en mooie tocht. Dit verslag is geschreven met die beentjes omhoog aan het begin van de avond, dus wat de avond allemaal heeft gebracht kan ik nog niet met zekerheid melden. Maar ik doe maar een voorspelling dat we dadelijk weer lekker gaan dineren, vast ook nog wel een drankje erbij. Daarna weer lekker onder de warme wol, zodat we uitgerust aan het volgende deel van ons avontuur: Mkomazi NP. En daar doen we op het moment dat het weer lukt ook weer verslag van.

Vandaag maar een kort verslag, want weinig spectaculairs meegemaakt. Niet heel verwonderlijk, want het was een reisdag. Het tweede deel van onze verplaatsing van het zuiden naar het noorden van het land. Vertrek vandaag vanaf de kustplaats Bagamoyo, bestemming Lushoto in de Mubara Mountains. Hoogte ongeveer 1.400 meter. Maar dat was voor later, eerst nog even een ontbijt in het ochtendzonnetje met daaropvolgend tassen pakken, uitchecken en op pad. Verwachte reisduur was ongeveer 5 uur, maar je weet nooit wat Afrika voor verrassingen te bieden heeft.

De rit was tot aan het einde over asfaltwegen en dat betekende dus veel vrachtwagens (ook hier zo traag als dikke jeweetwel), veel drempels, veel 50 kilometerzones want veel dorpjes en dan ook nog eens de nodige politiecontroles. Bij de meeste checkpoints mochten we wel doorrijden, maar tweemaal moesten we echt aan de kant. In een enkel geval zelfs controle van de paspoorten. Al met al dus een stroperige rit, al ging het het laatste uur de bergen ineen stuk vlotter. Oorzaak is uiteraard dat het daar geen doorgaande route is voor het vrachtverkeer. Einduitslag in ieder geval: 5 uur en 30 minuten. Niet heel verkeerd dus.

Omdat we geen stops onderweg hadden gemaakt, werd het dus een late lunch bij de lodge. Buiten op het terras hadden we al snel in de gaten dat de temperatuur een stuk lager ligt dan op de plekken waar we eerder waren geweest. Vanavond dus maar een dikke trui aan bij het diner en vannacht zomaar een keer onder warme dekens. Misschien slaapt het wel lekkerder in wat koelte. Ondanks het wat frissere weer lonkte het zwembad in de mooie groene tuin van de lodge toch wel. Het enthousiasme werd een beetje geremd toen de eerste tenen het water in gingen: wat was dat water koud. Wie A zegt moet echter ook B zeggen, dus uiteindelijk moest er wel gewoon geplonst worden. Niet al te lang, want eenmaal in het water wende de kou geen moment. Gelukkig even opwarmen in het zonnetje met een boekje erbij, maar toen er aan het einde van de middag wolken voor de zon kwamen was het daar ook niet comfortabel meer. Dan maar een lekkere warme douche en daarna nog even verder lezen onder de dekens. Nog wel even naar buiten voor het diner, maar in het restaurant brandde gelukkig de open haard. Ondanks de lange rit een prima aankomst op dit mooie plekje. Morgen op pad voor een lange wandeling, benieuwd wat de omgeving te bieden heeft.

Na drie verschillende wildparken in het zuiden van Tanzania te hebben bezocht, wordt het tijd om te verkassen naar het noordoosten van het land. We gaan het wat hogerop zoeken, namelijk in de Usambara mountains. Over de weg is dat niet in één dag te bereizen (tenzij je zin hebt om meer dan 10 uur in een auto te zitten), dus het reizen is over twee dagen verdeeld. Wat is dan een verstandige pleisterplaats voor een nacht? Voor ons werd in ieder geval Bagamoyo voorgesteld. Een plaats aan de kust, ongeveer 70 kilometer noordelijk van Dar es Salaam, met een rijke (vooral koloniale) geschiedenis.

Hoe dan ook nog steeds een flinke rit voor de boeg. Afhankelijk van aan wie je het vroeg werd een rit oplopend tot wel zeven uur voorspeld. Niet eentje om je op te verheugen. Ben gaf wel aan een route te hebben bedacht om Dar es Salaam heen, om zo het laatste stuk van de Tanzam Highway en de totale chaos van de hoofdstad te vermijden. Hij had hem alleen nog nooit zo gereden, dus je zag hem in de ochtend nog druk in overleg hierover met iemand van de lodge. Het kon voor ons gevoel in ieder geval twee kanten op: het loopt hierdoor juist helemaal de soep in (verkeerd rijden of bijvoorbeeld de meest gammele wegen denkbaar) of inderdaad een mooie tijdwinst. We zouden het wel zien, we hadden er toch geen invloed op.

Al met al in ieder geval niet een al te laat vertrek, hopelijk zouden we nog wat tijd overhouden om nog iets van Bagamoyo te gaan zien. We waren al wakker in ieder geval, dankzij de apen in de bomen boven ons vielen de nodige takken op ons dak. Op deze manier heb je in ieder geval geen wekker nodig. Om een uur of 8 reden we weg, de zandweg op. De eerste paar uur door heuvelachtig gebied. Niet zo bergachtig als de heenrit naar Nyerere, maar nog steeds wel op en neer door de heuvels. Na een uur of drie kruisten we in een stadje de beruchte highway. Vanuit daar was het even zoeken naar de zandweg die ons verder om Dar es Salaam heen naar Bagamoyo zou brengen, maar toen die gevonden was konden we weer lekker doorrijden. We hadden geen idee hoe lang het nog rijden zou zijn, maar na een uur kwamen we gewoon ineens op onze bestemming aan. We hadden gewoon heel veel tijd gewonnen en qaren gewoon om ongeveer 12 uur bij onze lodge, wat fijn was dat. Even inchecken in dit wat vervallen, maar zeker wel karakteristieke stadshotel en daarna in de tuin van het hotel aan de meegebrachte lunch.

Na het eten was er heel snel een gids geregeld voor een stadswandeling van een kleine drie uur. Bagamoyo heeft namelijk zowel een Perzisch als Duits slavernijverleden en daar zijn (slecht onderhouden) restanten van terug te vinden. Dit verslag wordt geen geschiedenisles, dus beperk ik me bij deze tot de opmerking dat we achtereenvolgens een fort, een Duitse begraafplaats, een paleis, een slavenhuis (caravan serai) en de slavenmarkt hebben bezocht. Omdat de stad nu echt een haven- en vissersstad is, sloten we de wandeling af langs de haven en de vismarkt. Een prima wandeling, al was wel snel de conclusie dat het niet een heel bijzondere of sfeervolle stad is. In de avond hebben we dus gewoon lekker gegeten in ons hotel, nu maar hopen dat het stadsrumoer ons niet wakker houdt. Best even wennen na de stilte in de natuur.

Nyerere NP staat vooral bekend om de wilde honden. Er leven er zo'n 20.000 in het park, nergens komen er zo veel voor. Het staat dan ook hoog op ons lijstje om ze een keer in het wild te zien. Vooraf dus alle hoop om ze in Nyerere een keer te zien, al is de kans niet groot. Het zijn zeer schuwe dieren die voornamelijk dieper in het park leven. Vooraf werd onze hoop nog verder naar beneden gebracht door onze gids, de mensen in de lodge en de rangers in het park. Het is echt de verkeerde tijd van het jaar en ze waren al weken niet meer gezien. Toch hou je een klein beetje hoop, maar (spoiler alert!) helaas was het vandaag niet gelukt om ze te zien. Maar het goede nieuws is wel dat we heel veel andere dieren hebben gezien!

De strategie voor het gamedriven was anders dan in eerdere parken. We kozen voor een vertrek net na zonsopgang, in de hoop dat de dieren nog actief waren en nog geen schaduwplek voor de dag hadden gezocht. Dat betekende dus ook extra vroeg opstaan en een ontbijt nog in het donker. In alle vroegte reden we naar het park, maar bij de ingang was het al best druk. Een aantal jongeren die een toerismeopleiding volgden waren er aan het wachten om met jeeps mee te kunnen voor een dagje stage in het park. Wij kregen in ieder geval geen stagiair mee en gingen alleen onder begeleiding van Ben het park in.

Onze strategische keuze om vroeg op pad te gaan werd niet echt uitbetaald. Wel genoeg giraffes, impala's en wrattenzwijnen, maar diverser dan dit werd het niet. Het duurde echt wel een of twee voor we meer diersoorten tegenkwamen, we waren zomaar blij van bavianen op ons pad. Daarna werd het wel veel beter, we zagen steeds meer. En we dachten de jackpot te hebben toen we wel zes auto's om een groep bomen zagen staan. Wij ook die kant op, maar get bleken 'slechts' twee olifanten te zijn. Je moet je voorstellen dat iedere ochtend veel mensen worden ingevlogen vanuit Zanzibar voor een dagje safari. Zij moeten dan in een paar uur zo veel mogelijk zien, maakt niet hoe. Zijn wij even blij dat we alle tijd hebben om vele dagen wild te bekijken.

Na een tijd rondrijden in het gebied waar veel jeeps rondreden, gingen we steeds verder weg en dat betaalde zich uit. Langs een meer kwamen we een kudde kudu's (of koedoes) tegen. Vooral de mannetjes met een gigantisch gewei waren echt prachtig. Terwijl we stonden te genieten, riep onze gids ineens dat er een hyena liep. Wij dachten dat er een geintje werd gemaakt, maar zo'n dertig meter voor onze neus kwam er inderdaad een hyena op zijn gemak voorbijlopen. Een heel stuk verderop zagen we nog een tweede exemplaar, die zijn we ook nog dichterbij gaan bekijken. Hoe dan ook werd een beetje gezapige gamedrive ineens een hele leuke.

Normaal ga ik altijd goed voorbereid op reis, waarbij ook het reisprogramma goed is doorgenomen. Door de voorbereidingen op ons huwelijk was dat er dit keer flink bij ingeschoten. Dat leverde vandaag een verrassing op. Het nationaal park Mikumi grenst aan de zuidkant aan de noordwestkant van Nyerere NP. Voor mijn gevoel zou vandaag dus een lange gamedrive zijn van het ene naar het andere zijn. Dat bleek dus geen optie, want het zuidelijke deel van Mikumi is niet doorkruisbaar door toeristen. Het zou vandaag dus een lange rit worden buitenom om naar het andere park te gaan.

Het eerste stuk van de rit was 50 km door Mikumi NP heen over de drukke weg. Een soort gamedrive dus weer, maar dan op hogere snelheid en alleen stops voor heel bijzondere dingen. Opvallend hoeveel bavianen er vandaag langs de weg bivakkeerden, we hebben er in totaal vele honderden gezien. Verder uiteraard nog vele impala's, giraffes en zelfs ook de nodige olifanten. Een mooi afscheid van Mikumi NP. Een uurtje verder verlieten we het park en reden direkt meer bewoond gebied binnen. Dorpjes en agrarische stukken wisselden elkaar af, totdat we nog eens 50 km verder de stad Moboro bereikten. Tot dan viel het met de drukte op de weg nog mee (want zondagochtend, dus veel mensen waren vrij), maar hier begon alles toch flink op te stropen. Allerlei verkeersroutes vanuit alle landen in de omgeving komen bij Moboro samen, waarna alles moet worden samengeperst in een laatste weg naar de havens van Dar es Salaam. Het laatste stukje dus nog file, tot we bij een grote rotonde in de stad een andere richting kozen.

Om verder richting Nyerere te gaan, moesten we dwars door de heuvels/bergen. Direct na het verlaten van Moboro reden we de zeer groene heuvels in. Asfalt werd een zandweg en de vele vrachtwagens waren vervangen door vele motoren en brommers. Bizar hoe hoog ze goederen achterop een motor weten op te stapelen en hoe veel mensen er op zo'n tweewieler passen. De heuvels en bergen zijn niet goed geschikt voor vrachtwagens, dus dan maar op deze manier alles en iedereen vervoeren. De zandweg was kort geleden weer opgeknapt (glad geschoven), dus het reed prima. Midden door het groene landschap met hier en daar een dorpje en ergens diep in het gebied zelfs een verrassend groot stadje, het was een leuke tocht. Wel best lang rijden, want pas aan het begin van de middag zagen we vanuit de bergen een vlakte ver beneden ons. Nog even afdalen en we reden door dit vlakke gebied. Hier vielen vooral de kuddes met runderen op. Eerst liepen ze ons consequent tegemoet. Eenmaal in een stadje bleek dat te zijn vanwege een wekelijkse veemarkt. Al die kuddes kwamen daar dus vandaan. Na het stadje werkte het andersom. We reden de kuddes op de weg in de rug tegemoet. Dit bleef zo tot misschien wel 15 kilometer van de markt vandaan, indrukwekkend welke afstanden ze lopend afleggen.

Het ontstaan van Mikumi NP is een bijzonder verhaal. Het gebied bestond al lang en was nog ongerept. Totdat de regering van Tanzania besloot de tijdens vorige verslagen al genoemde Tanzam Highway aan te leggen. De weg werd dwars door het gebied aangelegd en dat gaf na de opening twee problemen: het veelvuldig aanrijden van dieren die de weg overstaken, maar vooral ook dat het gebied ineens veel makkelijker toegankelijk was voor stropers. Daar moest iets tegen gebeuren en het makkelijkste ging dat door het gebied aan te wijzen als nationaal park. Stroperij wordt nu bestreden en er staan dikke boetes op het veroorzaken van zogenaamde roadkill. Tarieven staan ook op borden langs de weg vermeld. Het viel ons daarbij op dat het tarief voor een giraffe hoger ligt dan voor een leeuw, terwijl die toch zeldzamer is. Verklaring van Ben was dat de giraffe het nationale dier van het land is en dat de boete daarom hoger is. We doen het maar met dat antwoord. Vandaag in ieder geval een volle dag op pad in dit park. Na het ontbijt reden we binnen een minuut of vijf via de eerder genoemde weg het park in. We bizar om dieren te spotten op een weg vol voorbij denderende vrachtwagens. Verbazingwekkend genoeg waren er ook nog eens genoeg dieren te spotten. Imoala's, bavianen, zebra's en zelfs een hartebeest stonden of liepen op korte afstand van de weg en sommige wilden zelfs oversteken. Op een gegeven moment zagen we aan de overkant van de weg een flinke groep giraffes. Toch maar even gestopt voor een foto. De timing hing dan af van wanneer er even geen trucks langskwamen. Een bizarre manier van safari.

Uiteraard reden we niet de hele dag heen en weer over de weg, het noordelijk deel van het park is gewoon te bezoeken. Via een entreepoort reden we het gebied in en kon de echte safari weer beginnen. Het park bleek heel anders te zijn dan Ruaha NP. Vanaf de ingang kom je uit op de zogenaamde 'floods plain', een compleet vlak gebied dat in het regenseizoen onderstroomt, maar dat nu gortdroog was. Je kon kijken zover het oog reikt, overal droog gras met hier en daar een enkele struik. Er was dan naar onze mening logischerwijs in de bloedhitte op deze vlakte met nauwelijks schaduw weinig wild te zien. Af en toe een groep gnoes of zebra's onder een boom of een paar giraffes op trektocht, maar dat was het dan wel. Tijdens een struintocht langs alle schaduwplekken kwam je nog een keer een redbuck tegen of een vos, maar dat was het dan wel. Steeds een paar minuten hobbelen naar een andere boom om te constateren dat er nu in ieder geval geen dieren aanwezig waren. Tel daar bij op dat ook wij vol in de zon reden en werden uitgekookt en je kunt je voorstellen dat het enthousiasme flink begon te dalen.

Dan maar op weg naar de lunchplaats, we kregen wel trek. Een stuk voor deze lunchplaats met wat bomen zagen we veel safaritrucks bij elkaar (het voordeel van zo'n open vlakte is wel dat je kilometers ver kan kijken), het ultieme teken dat er wel dieren te zien moesten zijn. En het klopte, er waren drie leeuwen gespot. Ieder onder een eigen boom of bosje. Erg gaaf dus weer, maar het was nu wel erg druk. Trucks die steeds probeerden een beter plekje te vinden, het was echt een gedrang. En dan ook nog eens weinig beweging bij de leeuwen, ook zij vonden het wel prima in de schaduw. We hielden het dus snel voor gezien, mogelijk zouden we er later nog wel langs komen.

Vandaag geen spannende verhalen over zoektochten door een wildpark, maar een verslag van een reisdag die langer werd dan wij hadden gehoopt. De rit van vandaag was van onze lodge net buiten Ruaha NP naar een lodge in Mikuni, net buiten het gelijknamige NP. Een rit van ongeveer 300 kilometer, volgens Ben zou het ongeveer 4-5 uur duren. Bij het Bastian Camp zou een heerlijk zwembad op ons wachten om de middag te vertoeven. Gezien de planning in de ochtend dus geen haast. Uurtje of kwart over zeven ontbijten, vertrek om een uur of 8. Rond ons huisje en het restaurant nog wat blauwbalapen gespot, dan toch nog even wild gespot. Dat gold ook voor het stukje vanaf de lodge naar het dichtstbijzijnde dorp, onderweg kwamen we nog kudu's en impala's tegen. Vanaf het dorpje de wat grotere weg op, richting de grotere stad Iringa. Eerst een stukje asfalt, maar dat hield al snel op en we reden weer in het stoffige zand. Over vele kilometers wegwerkzaamheden, er was wel een brede weg in aanleg. Leuk voor toekomstige bezoekers van Ruaha, ons leverde het alleen maar wat vertraging en opstuivend zand van werkverkeer op. Tussendoor nog door wat kleine dorpjes, waar het met de welvaart de goede kant op lijkt te gaan. Lemen huisjes met rieten daken leken grotendeels verlaten, de meesten wonen nu toch wel in grotere stenen huisje met een golfplaten dak. Lekker veel bedrijvigheid ook, hoe anders dan het natuurpark van de afgelopen dagen. Het laatste stuk naar Iringa waren geen werkzaamheden, maar ook geen weg die recent aangelegd was. Gewoon over de oude zandweg die er al jaren ligt dus.

Iringa bleek een echt grote stad, gelegen in heuvelachtig gebied. Ergens in deze stad maakten we een stop bij een café/werkplaats gerund door mensen met een handicap. Goede thee, lekkere taart en ook nog een leuk souvenir dat allemaal door die mensen zelf gemaakt was. Een leuke plek voor deze ochtendpauze in ieder geval. Ben had ondertussen getankt, dus we konden weer lekker op pad. Vanaf hier begon het gedonder, we kwamen uit op de Tanzam Highway.

Tanzania heeft een grote haven, buurlanden als Zambia, Malawi en Congo niet (want liggen niet aan een zee of oceaan). Zambia wil graag metalen als koper over de wereld transporteren, andersom moet er veel olie naar genoemde landen. Dat transport moet dus door Tanzania heen en daar hebben ze welgeteld één geschikte tweebaansweg voor, de eerdergenoemde Tanzam Highway. Vanaf het moment dat we de stad uitreden was deze weg nagenoeg vol met vrachtwagens. Inhalen bleek lastig, op sommige plekken onmogelijk. Tel daar bij op dat de gemiddelde aftandse en overladen vrachtwagen niet veel harder ging dan 30-40 kilometer per uur en je beseft direct dat het een best lange dag gaat worden.

Op een gegeven moment werd het heuvelachtig, daarna zelfs bergachtig. De route ging er dwars doorheen, al het verkeer moest door een steile, smalle pas. Toen werd het echt spannend. Vrachtwagens reden soms nog maar stapvoets omhoog, de weg was best smal. Uiteindelijk ging het best goed, Ben had dit duidelijker vaker gedaan en kwam er best makkelijk doorheen. Het kostte uiteindelijk best tijd, waardoor we pas na 15.00 uur aankwamen in Mikumi.

De stad Mikumi laat zich het beste omschrijven als een overmaatse truckstop, de weg gaat er dan ook dwars doorheen. Gelukkig lag onze lodge iets buiten de stad, al is in de verte de highway wel te horen. Een prima complex met veel groen, mooie hutjes en een lekker zwembad. Snel dus inchecken en toch nog even plonzen. Fijn om de dag zo nog even af te sluiten. Morgen weer op zoek naar wild, we kijken er weer naar uit!

Vandaag een volle dag om met de 4x4 op pad te gaan in het natuurpark Ruaha. Na de spectaculaire ontmoetingen met leeuwen en een luipaard gisteren zou het vandaag moeilijk zijn dat te evenaren. Tenzij je net al ons al het kleinste vogeltje mooi vindt, dan wordt het vandaag ook weer gewoon erg leuk. We zouden het wel gaan zien. De dag begon in ieder geval met een ontbijt om 7.15 uur, niet al te vroeg dus. Wel lekker na een paar korte nachten in ieder geval. Plek voor het ontbijt was erg mooi op het terras van de Hilltop Lodge, met uitzicht over kilometers savannebos. Dat is nog eens een start van de dag. Verder geen haast en ook geen tas om in te pakken, we slapen hier nog een nacht. Rond 8 uur waren we klaar voor een volle dag gamedriven: camera's paraat en alle accu's geladen. We konden op pad.

Op weg naar de ingang van het park hielden de dieren zich nog schuil, er viel nog weinig te zien. Eenmaal in het park werd dat wel anders, want vanaf een brug was er veel te vinden in en langs de rivier. Allereerst de grote dieren in het water, zoals nijlpaarden en krokodillen. Op en tussen de stenen een aantal ooievaar- en reigersoorten en een aantal kleinere vogels. Langs de oever veel bavianen en ook een grote hagedis, het maakte het drukke plaatje compleet. Een stuk verderop was nog meer water te vinden: twee kuddes olifanten, een lading nijlpaarden en een paar krokodillen vulden hier het landschap. Een van de kuddes olifanten zagen we achtereenvolgens drinken, de rivier doorkruisen, een zandbad nemen en vervolgens een heuvel opklimmen. Magistraal en majestueus, wat een prachtdieren.

Na de tijd te hebben genomen langs het water, werd het tijd om rond te gaan rijden en op zoek te gaan naar andere dieren. Vandaag weinig contact tussen Ben en andere gidsen. Mogelijk werd gekozen voor een andere aanpak, mogelijk was er gewoon weinig aan roofdieren te spotten. Het zorgde in ieder geval voor meer kilometers, maar ook voor meer diverse landschappen. In de ochtend veel heuvels met daartussen nagenoeg drooggevallen smalle rivieren en in de middag meer savannebos met hoger gras en meer struiken. Het zorgde voor het spotten van heel veel planteneters, we hebben echt een heke lading olifanten, giraffes, impala's en zebra's gezien. Waren er dan echt geen roofdieren? Jawel hoor, we kwamen drie leeuen tegen. Totaal in de zenmodus, dus er was weinig actie. Twee vrouwtjes en een mannetje. Geen donkere manen, maar een zielig bosje stro op zijn hoofd. Best grappig om te zien eigenlijk.

Zorgde het gebrek aan actie voor een teleurstelling? Nee hoor, we hebben genoten van de vele mooie dieren die we hebben gezien. Het was vandaag gewoon een hoofdrol voor andere diersoorten. Tegen zonsondergang verlieten we weer het park om terug te rijden naar de lodge. Nog even een afzakkertje op het terras en later op de avond een heerlijk diner. Goed geregeld hier, een aanrader. Nu lekker in bed dit verslag aan het tikken, dan blijven we helemaal bij. Morgen een halve reisdag naar Mikumi NP, waar we ook weer net buiten het park verblijven. Zonder tegenslagen een vrije middag, het zwembad lonkt. Best een goed plan na twee dagen geconcentreerd zoeken naar dieren.

Na een dagje acclimatiseren is het tijd om dat te gaan doen waarvoor we eigenlijk vooral naar Tanzania zijn gekomen: op safari. Erg vroeg uit de veren, want we hadden een vroege vlucht voor de boeg. Eerst nog dwars door Dar es Salaam richting luchthaven, gelukkig was het nu veel minder druk op de weg (niet heel raar nog voor 6 uur in de ochtend). Ruim op tijd op het vliegveld, waar we werden afgezet bij de terminal voor binnenlandse vluchten. Flink verouderd, maar lekker overzichtelijk klein. Binnen no time zaten we in de kleine wachtruimte, waar gelukkig wel een kleine kiosk was waar een zeer vriendelijke vrouw een ontbijtje voor ons produceerde.

Gepland vertrek van onze vlucht was 7.40 uur, maar om 7.15 uur kwam er een vrouw onze kant op dat we konden instappen. Totaal verkeerd vluchtnummer, maar de bestemming bleek wel te kloppen. Snel nog even instappen in het kleine propellorvliegtuigje (er waren maar vier medepassagiers) en we gingen gelijk op pad. Nog even een briefing van 10 seconden en alles was duidelijk.

De vlucht liep voorspoedig, waardoor we veel vroeger dan gepland de daling inzetten. Het laatste stuk van de vlucht was al boven Ruaha NP, het park voor de komende twee dagen. Nog voordat het vliegtuig de wielen aan de grond op de airstrip kon zetten, waren al olifanten en giraffes gespot. Tijdens het stukje rijden naar de 'gate' (eigenlijk meer een stuk gemarkeerd zand) werden ook nog impala's, zebra's en bavianen gezien. Dat beloofde dus al heel wat goeds voor de dag.
Na het uitstappen werden we begeleid naar een overkapte plek waar we konden wachten op onze gids. Er kwam net een soort safari-jeep aanrijden van de organisatie waar wij bij hadden geboekt. Na een paar minuten wachten toch maar daarnaartoe gelopen en gevraagd of hij toevallig Ben was, onze gids/chauffeur voor de komende twee weken. Het antwoord was ja, hij had ons alleen een uur later verwacht en had ons daarom nog niet gezocht. Terwijl alles in orde werd gemaakt, vermaakten wij ons met foto's maken. Er kwam in de verte namelijk van alles voorbij: giraffes, impala's en zebra's. Nog voordat we een meter hadden gereden, hadden we al bijna een halve SD-kaart volgeschoten.

Nog even inladen en we konden op pad in onze auto met een openklapbaar dak. Tijdens de rit kun je gewoon lekker zitten en als je iets spot kun je gaan staan om alles goed te kunnen zien. We waren nog maar net bij de landingsbaan vandaan en we stopten al voor de eerste dieren, een paar leuke vogels. Wij gelijk de camera weer tevoorschijn en klikken maar. Vervolgens een compliment naar Ben dat hij ook stopt om kleine dieren te bewonderen. Hierop gaf hij aan dat het voor hem ook een soort test was om te zien wat we wel en niet leuk vinden. Slim bedacht dus. Vanaf dan werd er dus voor nagenoeg alle dieren even gestopt, helemaal fijn. Het gaat te ver om over alle dieren die we hebben gezien een verhaaltje te tikken, het waren er gewoon erg veel. Hieronder pik ik er wel een paar bijzondere uit.

Allereerst het bijzondere geval van een grote groep leeuwen. Verspreid langs de oever van een drooggevallen rivier waren ze te vinden. Aan de overkant twee mannetjes met een aantal vrouwtjes, vooral lekker aan het niksen. Aan 'onze' kant twee vrouwtjesleeuwen, eerst nog liggend en daarna aan de wandel. Eentje leek wel geinteresseerd in de impala's die midden op de rivierbedding liepen. Ze liepen in ieder geval verder door, waarna we ze volgden. Er bleek een stuk verderop ook het karkas van een buffel te liggen, de reden waarom deze groep hier rondhing. Een vrouwtjesleeuw deed zicht tegoed aan het laatste vlees, met het hoofd soms diep tussen borstkast. Terwijl we dit tafereel van dichtbij bewonderden, moesten we ook die andere leeuwin in de gaten houden. Deze maakte aanstalten om op impalahacht te gaan. Uiteindelijk gebeurde er niets meer, de impala's gingen er op tijd vandoor. Wel gingen de twee actieve leeuwinnen nog even langs een picknickplaats, fijn dat daar niemand aan de boterhammen zat. Mooi om deze groep leeuwen bezig te zien, maar uiteindelijk moesten ook wij weer door. Uiteraard wel geleerd om tijdens de lunch goed op te letten.

Na weken van voorbereiden, twee heerlijke huwelijksdagen en wat dagen opruimen is het tijd om lekker op reis te gaan. Bestemming van dit nieuwe avontuur is Tanzania. Een mooi land om soms even rust te pakken en te genieten van het mooie weer, maar voor ons vooral ook om in de natuur op zoek te gaan naar de meest bijzondere dieren. Tijdens deze reis zal ik weer proberen regelmatig een verslag te posten. Hiervoor ben ik uiteraard mede afhankelijk van beschikbaar internet, maar daarnaast gaat het leuke dingen doen uiteraard voor. Vandaag in ieder geval het verslag van dag 1 en 2, de twee reisdagen op weg naar de eerste locatie van de reis: Dar es Salaam. De dag van vertrek richting Schiphol telt altijd als dag 1, ondanks dat het vakantiegevoel dan echt nog moet komen. Dit keer nog meer dan anders, want het inpakken werd nog afgewisseld met het opruimen van de laatste dingen van het feest. Daarnaast moesten zelfs de laatste dingen nog worden gekocht. Normaal niets voor ons, maar het was ook een andere situatie dan normaal.

Eind van de middag waren we er (gelukkig ook gewoon op tijd) helemaal klaar voor, we konden op reis. Gelukkig kregen we een lift naar Schiphol aangeboden, wel zo fijn in de septemberstorm (waardoor er ook nog eens geen treinen reden rond Waddinxveen). Zonder noemenswaardige vertraging werden we afgezet bij terminal 2. Nog even afscheid nemen en dan op het gemak de bagage droppen, door de beveiliging en als laatste door de douane. De vakantiekriebels kwamen nu toch wel op. Tijd genoeg om nog even een hapje te eten voor het boarden, wel zo prettig met een nachtvlucht in het vooruitzicht. Ook de vlucht had geen vertraging, op tijd stegen we op. Na een flinke bocht in zuidoostelijke richting, via Duitsland en Italië werd koers gezet naar Afrika.