Nog een 'must-do' tijdens een winteravontuur: een sleetocht met husky's. Lang naar uitgekeken, maar vandaag was het dan eindelijk zover. Het gebied waar de huskytocht zou plaatsvinden, lag op best een afstand. Eerst dus weer een transfer met een busje. Na ongeveer een uurtje rijden kwamen we aan bij een locatie vanwaar de sledetocht zou plaatsvinden. Dit is niet gelijk aan de locatie waar de honden worden gehouden, maar wel waar een soort vast kamp is gemaakt en vanwaar met een sneeuwscooter routes worden gemaakt. Deze routes worden ieder ochtend geprepareerd, zodat de sneeuw niet te hoog is, de honden makkelijk kunnen lopen en de slee ook prima glijdt. Verder werkt het vast en zeker ook goed om de honden op koers te houden. Bij het startpunt is ook een ruime hut waar groepen lekker kunnen verzamelen en opwarmen.
Terwijl de groep de nodige instructies kreeg, werden de honden voor de sledes gespannen. Dat is nog een flink karwei, waarbij de samenstelling en volgorde van honden per slee erg belangrijk is. De slimste honden voorop, de sterkste achterin en vooral ook honden die elkaar accepteren naast elkaar. De honden waren er nog redelijk rustig onder, tot het moment dat iedereen instapte en de sledes bijna konden vertrekken. Het leverde ineens een hoop drukte en geblaf op. De voorste slee werd bestuurd door een medewerker, de sledes er achter door de reizigers. Twee per slee: 1 lekker onder een dekentje op de slee, de andere achterop. De achterste moet sturen, remmen en duwen als het heuvelop wel erg zwaar wordt voor de honden. Het grappige is dat de honden ook (bijna verontwaardigde achterom kijken als ze vinden dat het zwaar wordt en je dus moet duwen. Verder lopen de honden dolenthousiast erg hard door, er moet vooral vaak geremd worden omdat het te hard gaat. En zo lang er niet wordt geremd, rennen de honden door. En de belangrijkste waarschuwing is toch wel dat de bestuurder nooit van de slee af moet stappen, want de honden en slee zijn er zo vandoor en je vindt ze niet meer terug. Verdere bijzonderheid over de honden: rennen en plassen en poepen is zonder problemen te combineren.
De sledetocht, die nog best lekker lang duurde (er zijn ook tochten waarbij je maar 10 minuten onderweg bent, wij waren een paar uur op pad), was simpelweg fantastisch. Dwars door de natuur en dan die interactie met die prachtige honden (in dit geval Siberische husky's en niet de misschien meer bekende Alaska husky's), dat is niet te evenaren. Halverwege even het omwisselen van rijder en bijrijder en daarna weer lekker verder. We konden er gewoon niet genoeg van krijgen. Maar helaas, ook deze tocht kwam uiteindelijk weer tot een einde. Maar er was nog een heel leuk toetje: knuffelen! Waar de Alaska husky's over het algemeen iets minder van knuffelen houden, daar waren deze Husky's helemaal in voor een uitgebreide sessie. Een leuke manier om weer een leuke activiteit af te sluiten.
Reactie plaatsen
Reacties