Vandaag geen spannende verhalen over zoektochten door een wildpark, maar een verslag van een reisdag die langer werd dan wij hadden gehoopt. De rit van vandaag was van onze lodge net buiten Ruaha NP naar een lodge in Mikuni, net buiten het gelijknamige NP. Een rit van ongeveer 300 kilometer, volgens Ben zou het ongeveer 4-5 uur duren. Bij het Bastian Camp zou een heerlijk zwembad op ons wachten om de middag te vertoeven.
Gezien de planning in de ochtend dus geen haast. Uurtje of kwart over zeven ontbijten, vertrek om een uur of 8. Rond ons huisje en het restaurant nog wat blauwbalapen gespot, dan toch nog even wild gespot. Dat gold ook voor het stukje vanaf de lodge naar het dichtstbijzijnde dorp, onderweg kwamen we nog kudu's en impala's tegen. Vanaf het dorpje de wat grotere weg op, richting de grotere stad Iringa. Eerst een stukje asfalt, maar dat hield al snel op en we reden weer in het stoffige zand. Over vele kilometers wegwerkzaamheden, er was wel een brede weg in aanleg. Leuk voor toekomstige bezoekers van Ruaha, ons leverde het alleen maar wat vertraging en opstuivend zand van werkverkeer op. Tussendoor nog door wat kleine dorpjes, waar het met de welvaart de goede kant op lijkt te gaan. Lemen huisjes met rieten daken leken grotendeels verlaten, de meesten wonen nu toch wel in grotere stenen huisje met een golfplaten dak. Lekker veel bedrijvigheid ook, hoe anders dan het natuurpark van de afgelopen dagen. Het laatste stuk naar Iringa waren geen werkzaamheden, maar ook geen weg die recent aangelegd was. Gewoon over de oude zandweg die er al jaren ligt dus.
Iringa bleek een echt grote stad, gelegen in heuvelachtig gebied. Ergens in deze stad maakten we een stop bij een café/werkplaats gerund door mensen met een handicap. Goede thee, lekkere taart en ook nog een leuk souvenir dat allemaal door die mensen zelf gemaakt was. Een leuke plek voor deze ochtendpauze in ieder geval. Ben had ondertussen getankt, dus we konden weer lekker op pad. Vanaf hier begon het gedonder, we kwamen uit op de Tanzam Highway.
Tanzania heeft een grote haven, buurlanden als Zambia, Malawi en Congo niet (want liggen niet aan een zee of oceaan). Zambia wil graag metalen als koper over de wereld transporteren, andersom moet er veel olie naar genoemde landen. Dat transport moet dus door Tanzania heen en daar hebben ze welgeteld één geschikte tweebaansweg voor, de eerdergenoemde Tanzam Highway. Vanaf het moment dat we de stad uitreden was deze weg nagenoeg vol met vrachtwagens. Inhalen bleek lastig, op sommige plekken onmogelijk. Tel daar bij op dat de gemiddelde aftandse en overladen vrachtwagen niet veel harder ging dan 30-40 kilometer per uur en je beseft direct dat het een best lange dag gaat worden.
Op een gegeven moment werd het heuvelachtig, daarna zelfs bergachtig. De route ging er dwars doorheen, al het verkeer moest door een steile, smalle pas. Toen werd het echt spannend. Vrachtwagens reden soms nog maar stapvoets omhoog, de weg was best smal. Uiteindelijk ging het best goed, Ben had dit duidelijker vaker gedaan en kwam er best makkelijk doorheen. Het kostte uiteindelijk best tijd, waardoor we pas na 15.00 uur aankwamen in Mikumi.
De stad Mikumi laat zich het beste omschrijven als een overmaatse truckstop, de weg gaat er dan ook dwars doorheen. Gelukkig lag onze lodge iets buiten de stad, al is in de verte de highway wel te horen. Een prima complex met veel groen, mooie hutjes en een lekker zwembad. Snel dus inchecken en toch nog even plonzen. Fijn om de dag zo nog even af te sluiten. Morgen weer op zoek naar wild, we kijken er weer naar uit!
Reactie plaatsen
Reacties