Terug in de (wat meer) bewoonde wereld, na een paar dagen dus ook weer internet. Een paar dagen achterstand dus met de verslagen, maar dat halen we wel weer in. Maar laten we verder gaan met het verhaal waar we waren gebleven. Het werd tijd voor alweer een nieuw hoofdstuk van dit avontuur, het laatste op het vasteland van Tanzania. Bestemming Maasailand, vast geen verrassing dat dit een gebied is waar Maasai leven. Dit volk leeft nog traditioneel volgens oude gebruiken en in harmonie met de natuur. Planning om twee nachten in een lodge te verblijven die wordt gerund door de Maasai en om hier ook meer te leren over het leven van deze stam. Maasailand ligt ten westen van de wereldberoemde berg Kilimanjaro, tegen de grens met Kenia aan.
Vanuit Moshi in de maandagochtendspits vooral het eerste deel over de doorgaande weg een tergend langzame rit. Uiteindelijk schoot het wel lekker op nadat we vanaf deze weg afsloegen en verder het binnenland inreden. Toen we Ben vooraf vroegen over hoe Maasailand was, zij hij stoffig en heet. En daar was geen woord van gelogen. Een compleet droog landschap met weinig begroeiing en de hitte die in de ochtend al de auto insloeg. Wat dat betreft wisten we nu al dat het pittige dagen zouden worden. Maar we hadden er zeker nog veel zin in, zo zouden we bijvoorbeeld vandaag onze laatste gamedrive met Ben hebben. Locatie van het laatste wild spotten in de safari-jeep was het Enduimet WMA. Deze afkorting staat voor Wildlife Management Area. Geen National Park dus, maar dat is vooral omdat in het gebied gewoon Maasai wonen met hun vee. Bij een NP zouden deze mensen uit het gebied moeten verhuizen en dat is gewoon geen optie voor ze.
Dat was dus ook het meest opvallende toen we (na betaling bij de poort) het gebied inreden: regelmatig kuddes met koeien of geiten en op sommige plaatsen ook doma's (met doornstruiken omheinde woonplekken). Grappig om op het ene moment wild te zien en 200 meter verderop iemand te zien lopen met of zonder vee. Duidelijk dat hier de mensen in harmonie leven met de natuur. Hopelijk zal dit nog lang zo kunnen en blijft de balans bewaakt. Onze aandacht ging uiteraard vooral naar het natuurdeel en we werden verwend. Al snel uiteraard een aantal giraffes gezien en ook de thomson gazelle (hadden we nog niet eerder gezien) en de grant's gazelle werden in flinke hoeveelheden gespot. Tel daar de struisvogels, impala's, zebra's, struisvogels en olifanten bij op en naar onze mening heb je een goede dag. Vooral opvallend hoe dicht we bij de olifanten konden komen, die trokken zich van ons niets aan. Goed voor de foto's, je hoort ons niet klagen.
Vanuit het hotel hadden we lunchboxes meegekregen, dus in de schaduw van een grote boom bij een heuvel konden we lekker even eten. Na een paar minuten werd ons verteld dat een groot deel van ons uitzicht in Kenia lag, we stonden op nog geen honderd meter van de grens. Deze werd gemarkeerd door witte betonnen palen op een onderlinge afstand van zo'n honderd meter. De grens wordt gevormd door een kaarsrechte lijn, hij is dus heel makkelijk te volgen. Na de lunch volgde een verdere zoektocht langs deze grens. Nu maar hopen dat we niets spectaculairs aan de overkant van de grens zouden spotten, want we hadden uiteraard geen visum om Kenia in te gaan. Bij een fotostop bij een grenspaal konden we het uiteraard niet laten om drie tenen over de grens heen te steken, dan kunnen we in ieder geval zeggen dat we ook in Kenia zijn geweest. Gelukkig geen grenswachten te zien, ik geloof dat het in dit gebied ook minder een probleem is.
De gamedrive bracht ons verder nog veel moois, zoals kuddes gnoes, veel aasgieren, giraffes en bij het scheiden van de markt zelfs nog kleine koedoes. Qua grazers hadden we de bingokaart zo ongeveer vol. Roofdieren zitten wel in het gebied, maar laten zich in de buurt van waar de mensen wonen niet of nauwelijks zien. Logisch dus dat we deze dit keer niet hadden gezien. De maasailodge waar we vannacht zouden verblijven ligt buiten de WMA, dus eerst gingen we maar weer richting een uitgang. Van daar was het nog een stukje rijden, maar voor zonsondergang kwamen we aan bij het kamp met uitzicht op de Kilimanjaro. Er stond een groot ontvangstcomité met maasai klaar in traditionele kleding. Met zang en dans werden we ontvangen. Voelt altijd een beetje raar om zo uitbundig ontvangen te worden, maar aan de andere kant is het ook wel weer leuk. Na dans en zang een welkomstwoord, waarbij we uiteraard als ontvangst een bijzonder ritueel moesten ondergaan. Traditie zou zijn dat gasten koeienbloed moesten drinken om het kamp te betreden. We hebben het vruchtensap uiteraard netjes opgedronken, we zijn deze grappen wel gewend. Toch mooi dat er regelmatig wel mensen intrappen die bij het idee al vol over de nek gaan. Ik hou wel van die geintjes.
We waren een stuk later aangekomen dan verwacht, dus we moesten in de vijfde versnelling door het bedachte programma heen. De zonsondergangdans begon bijna te laat, we konden nog net de zon onder zien gaan tijdens de rituele dans. Uiteraard speciaal voor de gasten uitgevoerd, maar de maasai leken er oprecht lol in te hebben. Daarna snel door naar de Mtv, de Maasai television. Dit betekent eigenlijk niet meer dan een moment bij het kampvuur, waar de dag wordt doorgenomen en allerlei onderwerpen worden besproken. Via de maasai die engels spraken werden heen en weer allerlei vragen gesteld en beantwoord, een leuke manier om elkaars achtergrond en cultuur te leren kennen. Laatste onderdeel van de dag was het diner. Verbluffend hoe verfijnd hier wordt gekookt, we waren onder de indruk.
De lodge is echt prachtig. Het hoofdgebouw bestaat uit drie ronde, aan elkaar gebouwde traditionele hutten, opgebouwd uit takken, klei en een dak van gras. Echt heel netjes en mooi ingericht, eigenlijk gewoon best luxe. Dat geldt ook voor de hutten. Erg ruim uit elkaar geplaatst (makkelijk 50 meter) en erg mooi ingericht en voorzien van toilet en douche. Eigenlijk wel de mooiste en netste kamer van deze reis. Ook nu weer een speciaal met bloemen opgemaakt honeymoon-bed, wat leuk dat ze er overal zoveel werk van maken. En in dit geval (net zoals in Usambara Mountains) ook een fles wijn om het te vieren. En heel netjes dat je in het donker altijd begeleiding krijgt van het restaurant naar je hut, wel een veilig idee. Na twee weken van natuur leuk om nu ook een stukje cultuur mee te krijgen, benieuwd wat morgen ons gaat brengen.
Reactie plaatsen
Reacties