Op ongeveer 50 kilometer afstand van Pisco ligt, een stuk landinwaarts, de stad Ica. De stad ligt midden in de Peruaanse woestijn en het is er dan ook flink warm. Wij bezochten Ica ongeveer een maand nadat er een flinke aardbeving had plaatsgevonden. Er was dan ook nog veel schade te zien aan gebouwen, onder andere aan een oude kerk. De toren stond er heel slecht bij, er wachtte nog een heel flinke restauratie. Ondanks dat bewoners nog wel angstig leken voor een nieuwe aardbeving (of verdere naschokken), ging het leven ook wel weer zijn gang. Naast wat wijnlocaties (met prachtige stenen wijnkruiken) was er in Ica niet heel veel te beleven. Het mooiste van Ica zat hem in het gebied om de stad heen.
Tijdens het verblijf in Ica stond een actieve woestijntocht op het programma. Aan de rand van de stad stonden buggy's voor ons klaar. Niet van die kleine karretjes voor baby's, maar grote racemonsters om door het mulle zand te crossen. Deze buggy's konden heel erg hard en dat hebben we ook geweten. Zelf rijden zat niet in het pakket, maar de chauffeurs hadden er in ieder geval heel veel zin in. Vol gas over de vlaktes in de woestijn, maar ook de steilste zandheuvels werden getrotseerd. Echt een prachtige en gave tocht voor degenen het wel aandurven. Na een poosje rondrijden mochten we ook zelf nog even aan de slag, er kon worden ge-sandboard. Twee opties: met een snowboard op techniek naar beneden of op een hardboard plaat gewoon in een rechte lijn zo snel mogelijk. Gezien het non-talent in snowboarden werd het het laatste. Plank mee en naar boven dus. Helaas geen stoeltjeslift, maar een zware klim in de hitte door het mulle zand. Eenmaal boven de plank neerleggen, er met de buik op liggen, rand van de plank en beetje optillen, voeten optillen uit het zand en gaan met die banaan. Beneden stond iemand met een snelheidsmeter te klokken, de 75 kilometer per uur werd wel aangetikt. Supergaaf, al zat het zand daarna acht overal. Ondanks de zware klim toch nog een paar keer naar boven om te proberen het snelheidsrecord te verbreken. Helaas net de 80 kilometer per uur niet aangetikt.
Na de fysieke inspanningen werd het dorpje Huacachina opgezocht om even lekker wat te gaan drinken. Dit dorpje ligt in een oase middenin de Peruaanse woestijn. Middenin was ook echt een meertje aanwezig, heerlijk verkoelend om langs de oever onder een palmboom even bij te komen. Na de stop was het weer tijd om het adrenalinepeil omhoog te krijgen, geen probleem voor de chauffeurs van de buggy's. De terugweg ging het misschien nog wel harder dan voor de pauze. Uiteindelijk werd vlakbij Ica nog even gestopt om daar de zonsondergang nog mee te maken. Een prachtige afsluiter van deze zeer enerverende trip.
Reactie plaatsen
Reacties