Na een nachtje Puno werd het tijd om een tweedaagse tocht over het Titicacameer te gaan maken. Het is niet alleen het hoogste bevaren meer van de wereld, maar ook het grootste meer van Zuid-Amerika. Record brekend op meerdere vlakken dus. Verder ligt midden in het meer de grens tussen Peru en Bolivia, al zouden wij alleen aan de Peruaanse kant blijven. De overnachtingsplaats was op het eiland Amantaní, maar eerst stond een bezoek aan de heel bijzondere Uroseilanden op het programma. De Uroseilanden zijn kunstmatige eilanden din het meer. Het volk van de Uros bouwde deze eilanden oorspronkelijk om de Inca's te ontvluchten. De Inca's domineerden op dat moment namelijk het vasteland en waren dit volk duidelijk niet goed gezind. Het bijzondere aan deze eilanden is dat deze volledig drijvend zijn en zijn opgebouwd uit riet dat in het meer groeit. De dichte wortels die de plant ontwikkelt zorgen ervoor dat de eilanden vastgroeien. Ze zijn verankerd met touwen die naar de bodem van het meer lopen. Het riet aan de onderkant van de eilandjes verrot nogal snel. Daarom wordt er regelmatig riet toegevoegd aan de bovenkant om te compenseren. Een eiland gaat zo'n dertig jaar mee, daarna is het een kwestie van een nieuw eiland bouwen. Een bewoner zat met een lach op het gezicht te vertellen dat de eilanden ideaal zijn voor echtscheidingen. Pak een zaag en het eiland is in no time eerlijk verdeeld tussen de ex-partners.
Behalve de eilanden zelf, is ook bijna alles op en bij de eilanden van riet gemaakt. Dit geldt bijvoorbeeld voor de huizen, maar ook voor de boten. Zelf waren we blij dat we gewoon met een metalen boot op pad gingen, al was ook deze rijkelijk gedecoreerd met riet. Een aantal eilanden konden worden bezocht, deze waren duidelijk vooral bedoeld voor toerisme (al woonden er wel wat mensen). Hier werd veel verteld over het volk van de Uros en over hoe deze eilanden worden gemaakt en onderhouden. Ook konden een aantal hutjes worden bezocht en was het op de foto gaan in klederdracht erg populair.
Na het bezoek aan de Uroseilanden zocht de boot een weg tussen de grote rietvlaktes richting meer open water en zette het koers richting Amantaní. Dit is een 'gewoon' eiland een flink stuk voor de kust van het vasteland van Peru. Het eiland vormt ook een soort heuvel, met het hoogste punt op ongeveer 4.150 meter. Vanaf de haven was het een flink stuk (lopend) klimmen naar het dorpje. Hier werd de groep ontvangen door een aantal voorname personen uit het dorp. De groep werd opgesplitst in kleinere groepjes en ieder groepje kreeg een 'gastouder' voor 1 nacht aangewezen. Met het groepje vervolgens mee naar het logeeradres. Voor ons bleek het logeeradres weer een stuk terug richting de haven te zijn. Op een soort van kleine boerderij waren een paar logeerkamers ingericht en ter verwelkoming werd koffie en thee geschonken. Hierna kon het eiland worden verkend. Al snel kwam iedereen elkaar weer tegen bij een klein voetbalveldje (wel verhard met beton). Op de kleine tribune verzamelden ook wat lokale mensen, het leek bij het ontbreken van een echt dorpsplein een soort ontmoetingsplaats te zijn. Terwijl wij ons waagden aan een potje voetbal, kwamen er steeds meer geïnteresseerden om toe te kijken. Het voetballen ging absoluut niet makkelijk, al snel kwam iedereen door de hoogte de nodige lucht tekort. Bij mij begonnen mijn vingers zelfs te tintelen. Dan dus maar een beetje rustiger aan om het te kunnen volhouden. Hoe dan ook werd het een gezellige middag.
In de avond ging iedereen weer terug naar het gastgezin voor het avondeten. Het bleek een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd, helemaal prima dus. Daarna was het tijd voor een soort van feestavond in een dorpshuis. Er was muziek en er werd gedanst, met zelfs een poging de toeristen wat bij te leren. Voor iedereen was er de nodige klederdracht te leen, het werd een bijzondere avond. Na het feest ging iedereen weer mee met de gastouder, het was tijd de logeerkamers op te gaan zoeken. De volgende ochtend werd na een ontbijt afscheid genomen van het gastgezin en werd met de boot weer koers gezet richting Puno. Hier zou nog een middag en nacht worden verbleven, voordat richting Cuzco werd gereisd.
Reactie plaatsen
Reacties