Dag 2 is de zwaarste dag van de Inca Trail. Er moeten 1.200 hoogtemeters worden geklommen naar de Warmiwañusca Pass (Dode vrouw pas) op meer dan 4.200 meter, voordat kan worden gedaald naar de camping Pacaymayo op een hoogte van 3.650 meter. De horizontale afstand is slechts 8 kilometer, maar toch is het een tocht van 7 tot 8 uur. Aanpoten dus. Al vroeg in de ochtend wordt iedereen gewekt. Snel de eigen spullen inpakken, even ontbijten en op pad. Al snel doemt de klim voor ons op, vanaf beneden is de Warmiwañusca Pass al te zien. Wat een indrukwekkende klim voor ons. De hele route is een keurig aangelegd pad, ieder jaar gaat de Inca Trail ook een tijdje dicht voor onderhoud. Op de steilere delen zijn met stenen treden gemaakt, op hele steile stukken zijn het eigenlijk gewoon gigantische trappen (voor de gein ook wel 'Incalator' genoemd). Daar waar het niet al te steil is, is sprake van 'Inca-flat', al denken de westerse benen daar toch anders over. Niet te geloven dat de gidsen er tijdens een jaarlijkse wedstrijd slechts enkele uren over doen om de hele route (dag 1 t/m 4 dus) te lopen. Uiteraard zonder bagage, maar wat een prestatie.
Na het vertrek klommen we al snel tot boven de boomgrens, in de verte was ook een besneeuwde bergtop te zien. Het uitzicht werd steeds meer open en daarmee ook steeds mooier. Na een klim van een uur of 4-5 was de Warmiwañusca Pass bereikt, tijd om om te draaien en even te genieten van het uitzicht op de vallei en hellingen waar we die ochtend vandaan kwamen. Na een fijne pauze vervolgens klaar om het laatste stuk naar de campsite af te dalen. Nog steeds een wandeling van een uur of 2, dus het was nog even aanpoten. Het goede nieuws van Pacaymayo was toch wel dat het de plek was met de beste sanitaire voorzieningen. Er was zelfs een douche, het feit dat deze ijskoud was maakte het na het zweten van die dag niet minder welkom. Ook vandaag gold weer: vroeg eten en vroeg naar bed. Nu was het alleen wel even zoeken hoe te liggen, want in dit bergachtige gebied is niets vlak en staan de tenten dus ook niet waterpas. Uiteindelijk een plek gevonden om relatief horizontaal te liggen, daarna gingen het slapen wel prima.
Reactie plaatsen
Reacties